Yıllar sonra Ediz ve Doğa’nın sonunu okuyabildim… ve sonuç tam bir hayal kırıklığı.
Öznur Yıldırım onca yıl sırf bize “en iyi şekilde yazılmış” bir kitap yazmak için bekletti ve gerçekten böyle mi yazdı bu kitabı? Dehşet içindeyim.
Yazım stili hiç değişmemiş öncelikle onu söyliyeyim diyalogdan çok uzun uzun, gereksiz uzun betimlemelerle doluydu. Ben 800 sayfayı görünce biraz heyecanlanmıştım ama keşke heyecanlanmasaydım. Bütün kitapta Doğa karakterinin kurulan cümleleri tekrar tekrar ve tekrar tekrar beyninde tekrarlamasını okuduk. Gerçekten o kadar sıkıldım ki okurken birçok tekrarlamayı gözümle atladım ve bu kitaptan uzaklaşmama sebep oldu. Pek hoşuma gitmeyen bir diğer konu ise Ediz karakterinin bir anda aşk adamına dönüşmüş olmasıydı ve onun da sürekli “Doğa sen çok temizsin, çok iyisin, çok safsın…” demesi. Yani bir iki sayfada dersin tamam da neden kitabın yarısı bunlarla doluydu? Bence Ediz’in sevgisi çok daha mesafeli ve çok daha anlam dolu olmalıydı ben okurken hiç içim kıpır kıpır olmadı mesela, garipsedim yani.
Bilemiyorum bunca yıl beklediğim için beklentim ya çok yüksekti, ya da gerçekten büyüyüp olgunlaştığım için Yabancı serisi bana bir tık çocuk işi gibi geldi?
Yine de emin olduğum tek bir şey var o da Öznur’un bunca sene içerisinde yazım dili ve stili hiç gelişmemiş bir yazar olması.
