Sen şimdi bana, saçlarını dağıtan o rüzgarı geri ver.
Bir lodos köpüğü gibi mavi ve yosun koksun
Kanat olsun üstüme, alıp götürsün beni
Kır papatyalarının doğduğu yere...
Son derece sarhoş bir deli yürek bulayım
Ona söyleyeyim haydi şimdi diye,
Ya da o ben olayım
Ne kadar koku alırsa o kadarını koysun bir zarfın içine ve yazsın üstüne:
Zambakların tükendiği yere...
(Cevat Çeştepe)