YOK OLUŞ ZAMANI
Bir genç varmış,
Bir güzelin kalbini kırınca eksik kalmış.
Uzun bir düşünce havuzundan,
Akıl dermanından geçmiş.
Ama fikri gerçeğin ahvalinde değilmiş,
Bir genç varmış sadece varmış.
Gece ve gündüz bir yerde bitecek,
Yaşadığını yaşayıp geçecek,
Her gün benliğinden gizli,
Yeni şeylerle karşılaşırmış.
Akıl almaz ki el mahkûm,
İrade kalmamış özlüğüne.
Bir planı yok şaşarın,
Ders aldı ki dünyadan,
Yine eksik kaldı hep kaldı.
Eksikliği çok dolu yerde,
Hiçliği hep tükendiğinde,
Yine genç ümitlendi.
Şehre bir sır olunca insan,
Aşikârlığı anlamıyordu.
Hep içinde büyüyen zanlar,
Umut ve ümitsizlik cilveleşmesinde,
Dem vuruyordu yaşamaya.
İçinde alışılmış yalnızlık,
Fırtına gibi kopar.
Bir genç var,
Aklında bir o kadar şey savrulur,
Aklı yanar tutuşur heyhat,
Acısa düz ovalarından.
Hep bitirmek istemiyor,
Ne olduğunu bilmediği uzun boşlukları,
Sükûtuna salıyor.
Şehir üstüne gelirken her mahallesinde,
Bazen isyana kaçıyor.
Hep arıyor gözleri,
Hak olanı dermanı kaldıkça.
Hep gelip geçen yüzlerde,
Değişen şekillerde.
Varamadım ki ney olduğuma,
Hep aynı kalıbın kalabalığında,
Aklı durma noktasında zaman tüterken.
Aslında yapacak çok şey vardı,
Dünyaya sarılı rüzgârlarda.
Şiir hep bir hayat,
Hayat hep şiir...
Genç düşünüyor "ne yaparım" diye,
İçi içine sığmadığında,
Aklına da kalbine de işliyor.
Fazla düşündükçe,
Belki çok şey kaçırıyor.
Çabuk mu karar veriyordum,
Çabuk mu geç kalıyordum bile bile...
Benim sırrım kendimden miydi,
İçimde şişip şişip çok duruyor.
Kelimelere fazla sıkışıp,
Patlama rövanşından alıyor.
Hevesim biraz kalsa ne olur...
Bu şehri yenebilsem,
Hiç bir arzum dağılmadan.
Ruhum ayağım altında,
Kalbin kendi evreninde,
Benim bir şeyler öğrenmem lazım.
Hadi bir cesaret bana,
Hadi bir cesaret.
Aklımı geçebilsem bir anda,
Onu becerip insan olsam,
Olabilsem fesleğen rüyalarda.
Allah'ım görüp duyuyor,
Ben bir çiçek açan duvarım aslında.
Her gözde bambaşka bir hayat,
Belki de beni kitleyen bu.
İçimi kaplayan bu,
Tutarsızca anlam veremeden.
Hadi bir cesaret bugün bana,
İçimde yağmurlar yağıp güneşler açtıkça.
Hep diyemediklerim birikti,
Biriktikçe insanlar, zamanlar değişti,
İçime bir su serpsem alelen,
Kendimi inandırsam buna,
Yaparım inşallah.
Ben buradan varıp gittiğimde,
Kimseyi hatırlamam hatıralarda kalmadan.
İçimde ukte kalır hep suskunluğum,
Ama artık konuşmalıyım.
Hep hikâyeci olmak yerine,
Bir cümle dahi olmalıyım.
Evet bir genç varmış,
Hep hayatı uzaktan izlemiş.
İnsanlar da ondan gelip geçmiş,
Ona anlatacak bir şey olmuş.
Tek dostu insandan öte,
Yaratan ve yaratılanmış.
Uzun bir bakışmadan öte,
Geçmeyen dünya var burada.
Gözümün içine soka soka,
Çekinerek yaşadığım.
Bu âlem enterasan,
Benim kalbim darmaduman,
Umutlar zamana ayarlı.
Her gün ne yapacağımı bilmeden,
Misafirce dolandığım İstanbul sokakları,
Hazzetmediğim kocaman sesizliğim,
Şehirden daha çok yoruyor beni.
Hadi bir cesaret ruhum o zaman,
Yaşamaktan da başım gözüm üste.
Göz uzaktan bir anlayamaz,
Akıl girerse araya.
O zaman olmaz ki şaşılır dünya,
İçimde ki kasaba,
Şehre açılsa gülünü bulabilir mi?
Gülün anlamında kendine denk gelir mi?
Bir hazırlık olsa hayatta ne yaşayacağımıza,
Hep beklentilerden oluşmasa ateşi.
Aklımı yenebilsem bir zaman,
Zamanı unuturum bu diyarda.
Nefesim sıkışır derinlere derinlere dalınca,
Herkes gibi bende kaybolurum bir anda.
Şöyle bir aklımı saldığımda,
Ne olursa "yap" diyor.
Kalıbımın içine sıkışıyor arzularım,
Şehirde kaybediyorum zamanla,
Ne istediğimi de unutarak.
AYKUT BARIŞ ÇELİK
·
61 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.