Yaşlılık yaşamın en güzel zamanıdır. Çocukluğun bütün aptallığı gitmiştir, genç yaşların bütün ateşi ve tutkusu gitmiştir, bir huzur doğar, bir sessizlik, bir meditasyon, bir samadhi.
Yaşlılık müthiş bir şekilde güzeldir ve öyle olmalı da çünkü yaşamın tamamı ona doğru hareket eder. O zirve olmalıdır.
Zirve nasıl başlangıçta olabilir? Zirve nasıl ortada olabilir? Fakat eğer çocukluğunun zirve olduğunu düşünüyorsan, bir - çok insanın düşündüğü gibi, o zaman tabii ki bütün hayatın acı olacak çünkü zirvene ulaştın - şimdi her şey bir düşüş, aşağı iniş olacaktır.
Eğer genç yaşlarının zirve olduğunu düşünüyorsan, birçok insanın düşündüğü gibi, o zaman tabii ki otuz beş yaşından sonra mutsuz, depresif olacaksın çünkü her gün kaybedeceksin, kaybedeceksin, kaybedeceksin ve hiçbir şey kazanmayacaksın.
Enerji kaybolacak, sen zayıflayacaksın, hastalıklar varlığına girecek ve ölüm kapıyı çalmaya başlayacak.
Ev kaybolacak ve hastane ortaya çıkacak.
Nasıl mutlu olabilirsin? Hayır fakat Doğu'da asla çocukluk veya gençliğin zirve olduğunu düşünmeyiz. Zirve tam sonda bekler. Ve eğer yaşam doğru bir şekilde akarsa zamanla daha da yüksek zirvelere ulaşırsın.
Ölüm; yaşamın ulaştığı nihai zirvedir, doruk noktasıdır. Fakat neden yaşamı kaçırıyoruz? Neden yaşlanıyoruz ve olgunlaşmıyoruz? Bir yerlerde bir şeyler yanlış gitti, bir yerlerde raydan çıktın, bir yerlerde raydan çıkmayı kabul ettin.
Sayfa 129 - Butik YayıneviKitabı okudu
·
43 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.