Dostoyevski'nin en sevdiğim kitabı oldu. Okurken çok keyif aldım. Kalın olmasına rağmen sürekli yanımda taşımak istedim. Bitirdikten sonra başka cildi var mı diye hemen araştırdım bin sayfa daha olsa onu da hemen okurdum ki bence Dosto yazmaya devam etseydi iki üç kitap daha yazabilirdi, hikaye devam edecek gibiydi. Kitaptan çok ayrı bir tat aldım, nacizane fikrim, Dostoyevski'nin en iyi eseriydi. İnsanı düşündüren, üzen, sinirlendiren bir kitaptı. Beni kitaba hayran bırakan neden konusu değildi. Hatta başkası bu konuyu işleseydi "eehh yeter be bu ne böyle" deyip kitabı yarım bırakabilirdim. Dostoyevski gerçekten de bu kitabı ustalıkla yazmış, diğer kitaplarının bir karış önüne geçmiş. Nasıl ifade etsem bilmiyorum ama okurken bunu hissedebilirsiniz. Sanatsal bir zevk aldım okurken. Şu paragrafta ne kadar çok 'zevk aldığımı' ifade etmişim. Kütüphanemdeki en güzel yere koydum ara sıra gözüm değince mutlu oluyorum. Konuyu tamamen anlatmayacağım, adından da anlaşılacağı üzere üç kardeşin hikâyesini anlatıyor. Bir kardeş daha var ama onun soy adı Karamazov değil. Hepsinin babası aynı olmasına rağmen iki kardeşin annesi aynı diğerleri farklı annelerden dünyaya gelmiş. Baba Karamazov, baba demek gelmiyor içimden, çocuklarına sahip çıkamadığı için bütün kardeşler farlı yerlerde, farklı hayatlar yaşayarak büyürler bu yüzden de karakterleri, yaşam biçimleri birbirinden farklı. Yıllar sonra bir araya geldiklerinde babaları ve birbirleriyle olan iletişimleri farklıdır. Alyoşa dinine düşkün, iyi niyetli bir insan, içlerinde belki de en masum olanı o. İvan, en sevdiğim karakter, bir yaratıcının varlığına inanmakta güçlük çeken ama tümden inançsız değil, kendisiyle sorunları olan bir o kadar da zeki ve kendi ayakları üstünde durmayı bilen bir insan. Ailesinden sadece Alyoşa'yı seviyor. Kitabın bir bölümünde birlikte buluşup konuştukları yerde sevgileri hissediliyor. Mitya içlerinde babasına en çok benzeyen kişi; sorumsuz, bencil, fevri, düşüncesiz biri ve babasıyla aynı kadını seviyor. Onun hakkında daha fazla şey yazmak istemiyorum çünkü kardeşler arasında en sevmediğim kişi odur. Şiddete karşı bir insan olsam da, çok özür dileyerek, bazı bölümlerde Mitya'yı tokat manyağı yapmak istedim. Smerdyakov zihinsel ve fiziksel olarak hasta bir karakter. Annesi doğumda vefat etmiş, babası onu hiç kabul etmemiş. En kötüsü de babasının yanında bir sığıntı, bir hizmetçi olarak yaşıyor. Kitap, evlatlarıyla sürekli bir çatışma içinde olan baba Karamazov'un ölmesiyle hareketleniyor. Kitabın sonuna kadar katilin kim olduğunu bulmaya çalışıyoruz, gerçi tahmin etmek zor değil. Kitapta Yaratıcının varlığı, inanç, ahlak gibi konular işleniyor. Özellikle İvan ve Alyoşa arasındaki konuşmalarda durup düşünme ihtiyacı duyabilirsiniz. Bahsetmezsem olmazdı İlyuşa diye bir karakter var ki onun bölümlerini okurken kalbimin acıdığını hissettim. Özellikle babasıyla iletişimi, karşılıklı sevgileri çok güzel işlenmişti. Bir tarafta çocuklarına asla sevgi verememiş bir adam diğer tarafta İlyuşa'cığımın masum babası.. Kitabın sonu bitmemiş hissettirse de güzeldi. Mitya hak ettiğini yaşadı, masumiyetini ispat edemedi, aşağılandı, sevdiği kadına kavuşamadı (sakin ol Aysel Mitya sana ne etti? :I). İvan umarım iyileşip Alyoşa'yla mutlu bir hayat yaşamıştır. Ben böyle düşünmek istiyorum. Son olarak Dostoyevski'nin Türkler hakkında yazdıkları beni rahatsız etti. Tamamen kulaktan dolma bilgilerle yazılmış cümleler olduğunu düşündüm. Belli ki bize karşı bir ön yargısı var, Olabilir:D ==》youtu.be/3Yi3j7aKsWw?si=... Dipnot: Mitya babasının katili olmayabilir ama KATİLDİR.

Karamazov KardeşlerFyodor Dostoyevski · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202334,5bin okunma

·

110 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Aysell K.