Bu kitabı kaç kere alıp biraz okuyup bıraktığımı hatırlamıyorum. Her defasında bu kadar saf kötülüğe karşı kafamı deve kuşu gibi toprağa gömme isteği karşısında bugün nihayet kitabı okuyup bitirdim. O kadar rahatsız oldum, o kadar rahatsız oldum ki yazarı takdir etmekten başka elimden bir şey gelmedi. Kuvvetli bir duygu aktarımıydı benim için. Okurken Freud'un Pavlov'u ve bilumum şeyi düşünmeden edemedim. İnsan tabiatı sahiden neye yatkındır? İyiye yatkınsa iyinin karşılığı uyum mudur? İyi kötü arasındaki çizgi nedir? Onca kötülüğü yapmış karakter haksızlığa uğradığında içimde hissettiğim burukluk nedendir? İçinde en ufak acıma duygusu barındırmayan bir insanın elinden iradesini almak ya da bir insanı büsbütün seçimlerinde özgür kılmak... Pek çok çatışma içeren çok kuvvetli bir kitap. Kitabın son bölümü karakterin kitap boyunca oluşturduğu kimlikle ters düştüğü için çok eleştirilmiş ancak böyle umduğumdan mıdır bilmem, daha çok kendinden bunalmış rutininden bıkmış; sadece kendi yankısından bunaldığı için çevresini görmeye başlamış ve insanların dünyalarındaki hissedişlerine gözlerini dikmiş biri gibi geldi ve bunu çok olağan buldum. Herkesin eninde sonunda ortak bir iyi hissiyatına kapılabileceğinden kendimi alamıyorum sanırım. Yazar bence bunu o kadar güzel vermiş ki bir bebek fotoğrafıyla. Harika bir payda bana kalırsa.

Otomatik PortakalAnthony Burgess · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 200992,4bin okunma

·

33 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Müberra Ünal