Gönderi
Weena'ya sonsuz çiçekler ve gülüşler
Büyük merakla başladığım bir kitap oldu Zaman Makinesi. Beklediğim robotların olduğu, havada uçan insanların olduğu ve teknolojinin hat safhada olduğu gelecek yerine hiç ummadığım bir gelecek okudum. Gerçekten böyle bir gelecek beklemiyordum. Dünyanın yavaş yavaş öldüğünü okumak biraz beni buruklaştırdı diyebilirim.
Zaman gezgininin yaptığı seyahati anlattığı bölüm o kadar güzel ve içtendi ki anlatması bitmesin, daha fazla olaylar yaşasın diye okurken içimden dualar ediyordum. Zaman gezginin anlattığı gelecekte kendimi o kadar orada hissettim ki sanki ben oradaymışım ve her şeyi ben yaşamışım. Belki kitabı daha yeni bitirmem bu düşüncelerimi abartmama sebep olabilir. Ama bir yanım aslında ben de oradaymışım diyor. Daha önceleri Jack London'ın Yıldız Gezgini kitabını okumuştum. Astral seyahatten bahsedilmişti. Şimdi düşünüyorum da acaba okurken astral seyahat mı yaptım da bu kadar gerçekçi duygular hissediyorum. Şimdi bunu okuyanlar tıpkı zaman gezginine inanmayan arkadaşları gibi bana da inanmayacaktır.
Belki de bilim üzerine eğitim aldığım için her şeyi bu kadar özümsüyorum. Her şeyin bir kopyası, bir başka benzeri vardır diye düşünüyorum. Belki de şu an zaman gezgini yanımda beni izliyordur.
En üzüldüğüm sahne ise Weena'nın hazin sonu oldu. Zaman gezgininin cebinden çıkan o tatlı çiçekler içimde tarifi zor bir burukluk bıraktı.
Yazdıklarımın karmakarışık olduğunun farkındayım. Düzeltmek de gelmiyor içimden. Böyle kalsın istiyorum.
Sevgiler.
·
24 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.