Tanzimat Dönemi büyük yazarlarından biri olan Namık Kemal'in sürgündeyken yazdığı bu piyesi okumaya başlarken çok önyargılı davranmış olsam da kitap bana gereken cevabı verdi. Oldukça sade bir dille yazılmış dönemin özelliklerini muhteva eden gayet hoş bir eser. Eserde gözüme çarpan şey baş kahraman Gülnihal'in yan karakter olan ; Muhtar, Kaplan Paşa ve İsmet'ten daha az yer edinmiş olması. Muhtar'ın baş kahraman olması daha uygun olurdu sanki. Tabii bu yorumu yaparken roman/hikaye bazında yapıyorum. Eserin piyes olduğunu düşününce çok da göze batan bir detay olmuyor. Namık Kemal'i ve dönemi anlamak ve fikir edinmek isteyenler için tavsiye edeceğim bir eser. İncelememi, Gülnihal'den hoşuma giden bir alıntıyla bitirmek istiyorum. " ...İnsan ne aptal bir mahluktur? Herkes kimsenin sağ kalmadığını bilir, yine de kendi öleceğine inanmak istemez. Bari yaşamak ölümden korkmaya değer bir şey olsa... Her lezzeti bir zaruretin karşılanmasından ibaret olan hayatın herkes nesine tutkundur ki? Bu kadar adam gördüm, içlerinden hiç biri dünyadan hoşnut değil! Hiçbiri de dünyadan gitmek istemez! Ne deliliktir! Sanki bir avuç toprağa can vermekle her gördüğünü her istediğini, her düşündüğünü ister. İstediğini elde edemezse bin türlü sıkıntı, çeker. Ederse, onu kazanıncaya kadar yine bin zorluğa katlanır. Bir kuvvete esir etmekte ne lezzet olur ki? Vücudun aslının toprak olduğu meydanda iken toprağa girmekten niye korkar? İnsanın ahirete ağlayarak gittiğine neden şaşıyoruz? Dünyaya da ağlayarak gelmedik mi? Kim bilir, dünya dediğiniz şu mezarlık ne için yaratılmış? Kim bilir! O mezarlığı her zaman birbirinin ölüsünden geçinir nice yüz binlerce yüz bin türlü mahluklarla dolmasındaki hikmet nedir? "

GülnihalNamık Kemal · Sıradışı Yayıncılık · 01,839 okunma

·

1 artı 1'leme

·

156 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.