Her konu başlığında anlatılmak istenen sendin. Sana kuruluyordu her cümle. Ve her mevzunun ana teması senden ibaretti. Yağan yağmuru sana yormak gibi bir alışkanlığa sahiptim. Güneş tutulmasında, mevsimlerin değişmesinde, rüzgarın esmesinde. Çiçeklerin açmasını sabahları senin uyanışlarından sebep olduğuna inanıyordum. Özetle evrenin işleyişine tek gerekçemdin sen. Dünyamda var olman ya da olmamanın bir önemi yoktu. Hep vardın, daima olacaktın. Buna senin bile yapabileceğin bir şey yoktu, güzel olan da buydu.