Okuduğum kitapların sayısını asla umursamıyorum, ne tür bir kitap okuyucusu olduğunuzu, İlahi Komedya'yı, savaş ve barışı okumadıysanız bana ne zaman söylediklerini umursamıyorum. Gerçekten David Lynch'ten hiçbir şey görmedin mi? Antonio'yu görmediyseniz hiçbir şey görmemişsinizdir. Henüz okumadım, görmedim, kitaplarımın, filmlerimin yolunu açmadılar. Tabii şimdilik. Bazı sahneleri yüzlerce kez görüyorum. Çoğu kişi için önemsiz olabilecek sekanslarda hayatımın bir kısmına, başka bir filme, bir kitaba köprü kuran bir şeyler buluyorum. Mesela Zorg'un hiçbir şey söylemeden gidip Betty'nin çantasını eve getirdiği sahne ya da Vertical Radius of the Sun filmindeki üç kız kardeşin birlikte ağladığı sahne. Detaylara önem veririm. Söyleyecek çok şeyleri varken karakterlerin sessizliğine. Yavaş yavaş film izlemeyi ve kitap okumayı seviyorum. "Bayan Amelia tuhaf bir şey yapmaya devam etti: Sağ avucunu saten gelinliğinin yan tarafına sürttü. Hüzünlü kafe şarkısında sari elbisesinin cebini arıyordu" uzun uzun duvara bakacağım ve Amelia'yı gelinlikle iş elbisesinin cebini ararken göreceğim. Bu açıklamaları ve sekansları bulduğumda artık kitaba veya filme devam edemem, devam etsem de düzelmez. Beklemek ve sıkılmak zorundayım. Ben sıkıldıkça bu sayı artmıyor.
·
24 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.