İnsanlar mutlu ve neşeliyken o kadar güzeller ki! Kalpleri öylesine sevgiyle dolu ki! Sanki kalplerinin içindekileri başka bir insanın kalbine dökmek istiyorlar, sanki tüm dünyanın neşeli olmasını ve onlarla birlikte gülmesini istiyorlar. Bu mutluluk oldukça bulaşıcı! Dün sözlerinde mutluluk, kalbinde bana karşı büyük bir kibarlık vardı. Bana nazik, hoş davranmak için çok çabaladı, kalbimi öylesine teselli edip yatıştırdı! Ah, bir kadın mutluyken insana çok iyi davranabiliyor! Ve ben? Ben tamamen aldanmıştım. Sandım ki o...
Fakat bunu nasıl düşünebilirdim? Hiçbir şey bana ait değilken, her şey başkası tarafından alınmışken nasıl bu kadar kör olabilirdim? Samimiliği, o kaygılı hali, aşkı... Evet bana karşı sergilediği aşk başka biriyle buluşma düşüncesinin yarattığı mutluluğun dışavurumuydu, kendi mutluluğunu bana da zorla aşılama arzusuydu. O adam gelmediğinde, boşu boşuna beklediğimizde suratını astı, cesareti kırıldı, panikledi. Hareketleri, sözcükleri canlılığını, nüktedanlığını, mutluluğunu kaybediyordu. Ve tuhaf olan beni mutlu etmek için iki katı kaygılanıyor gibi görünmesiydi, sanki kendisi için çok derinden istediği, fakat asla sahip olamayacağından korktuğu şeyi bana vermek için içgüdüsel bir arzuyla hareket ediyordu. Nastenka'm o kadar endişeli ve o kadar kederli bir dehşet içindeydi ki en sonunda ona âşık olduğumu anlamış gibi görünüyordu, mutsuz aşkıma acıyormuş gibiydi. Bu hep böyledir; mutsuz olduğumuzda diğerlerinin mutsuzluğunu daha güçlü hissederiz, duygularımız yıkılmaz, bunun yerine yoğunlaşır...
Sayfa 74 - Ren YayıncılıkKitabı okudu
·
47 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.