Kâh çok sevdim kâh çok sıkıldım kâh yarım bırakacağım dedim kâh edebiyatın zirvesi dedim. Uzun ve yorucu bir okumadan sonra Kara Kitap nihayet bitti. Ayrıca bu eser Orhan Pamuk’tan da okuduğum onuncu kitap oldu. Eserde Galip, kayıp karısı Rüya’yı arıyor ve bu süreçte yine kayıp köşe yazarı Celal’in yazıları ve yaşadıkları ana kahraman Galip’e rehberlik ediyor. Konusu aslında bu kadar basit gibi görünse de kitaptaki postmodern tekniklerin kullanımları kitabın atmosferini acayip şekilde değiştirmiştir. Olay örgüsünde çentikler açılarak (bu benim uydurduğum bir tabir) çoğu zaman bütünü besleyen farklı hikâyelere de uzanıyoruz. Bazen Mevlana’dan bazen Osmanlı Padişahlarından bazen siyasetten bazen kendisi olamayan insandan bahsediliyor. Galiba, galiba değil de kesin olarak Orhan Pamuk’tan okumuş olduğum en zor kitaptı. Yazar kendisi de sonsöz de değişik bir kitap olduğunu, biçimsel sorunlardan ziyade onları çözebilmek için kendisinin harcadığı büyük emeği belirtmiş. Cümleler epey uzundu ve okurken sıklıkla ara vermenizi isteyebilir sizden. Ben de biraz öyle oldu. Kara Kitap, tıpkı birçok kitabı gibi Orhan Pamuk’un hayatından fazlasıyla gerçek izler taşıyor. 80 darbesinden sonraki siyasi ortam, kitabı yazmak için çekildiği yalnızlık yansımaları, Türk insanın değişen dünyada bir türlü kendi olamaması gibi mühim meseleler hemen hepsi anlatılmış.

Kara KitapOrhan Pamuk · Yapı Kredi Yayınları · 20229,2bin okunma

·

256 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Uğur Karabürk