Benim fedakarlık duygum, hayat okulunda yoğrularak pekişti. Bu benim, öğretmenleri olmak istediğim çocuklara da ilk ve son dersimdir. Ben gönüllü olarak gidiyorum, insanlara böyle büyük bir armağan sunabildiğim için de gururluyum.
Ağlama anacığım ağlama. Hiç kimse ağlamasın.
Gözyaşı dökmenin zamanı değil artık. Beni bağışla anacığım. Elveda.
Elveda dağlarım, elveda Alatav... Ah bilseniz sizi ne kadar çok seviyorum!
Öğretmen oğlun Teğmen Maysalbek Suvankulov Cephe, 9 Mart 1943, Gece yarısı
·
105 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.