Devran Kaya bir röportajında şöyle diyor: “Kökleriyle bağını günden güne koparan, geçmişiyle ilgili tüm köprüleri çoktan yıkmış olanlara, hafızalarının en derinine gizledikleri yahut unutmaya çalıştıklarını hatırlatmak için kaleme alındı Annemin Kasetleri… Yani kitabı yazma fikri, köklerime dayanıyor diyebilirim: Özyaşam hikâyem, kitabımın asıl ilham kaynağı.”
Mitlerden, hurafelerden, batıl inançlardan yoğrulmuş masalsı bir romanda kahramanların fotoğraflarını görmenin yarattığı tezat yüzünden mi bunca etkilendim bu kitaptan bilmiyorum. Fotoğraflara uzun uzun baktım, gerçeklikle bağ kırmamı sağlayan kelimelerden çok onlardı. Fakat hep bir çatışma; olağan ve olağanüstü çatışması ile birbirine bağlanan öykülerde sizi de içine çekecek bir ses mutlaka duyacaksınız. Belki Zâre’nin, belki Bayram ile Seyran’ın, belki Cennet’in sesi olacaktır bu.
Belki de teybe takılmış bir ilahi kasedinden gelen ses: “Emanettir bu can/Benim olmadı ki hiç/ Hakkın buyruğuna /Sual olur mu hiç?”
