Biraz hüzünlü olabilirdi ama bu da yeni bir şey sayılmazdı. Bu gizemli hüznü karakterinin ayrılmaz bir parçası görüyordu. Kendini bildi bileli hüzünlüydü, daha doğrusu neşeden yoksundu; çok yüksek bir dağın güneş ışığını engellemesiyle suları kararan ve melankolikleşen göller gibiydi. O dağ oradan alınabilseydi güneşin suları şenşendireceği bilinirdi ama dağ daima oradaydı ve göl de hüzünlüydü. Macello da o göller gibi hüzünlüydü ama dağ neydi bilmiyordu.
Sayfa 76 - Kolektif Kitap
·
1.144 görüntüleme
Farkettin mi bilmiyorum. Hemen hemen paylaştığın bütün alıntılarda duygudurumunun çökkün olduğu anlaşılıyor.
Bir öneri "geçmişe takılıp şimdiki zamandaki bacağımı kırmak ve böylece gelecekte sakat kalmak istemiyordum".
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.