Hayatım trajik bir biçimde alaşağı oluyor. Gelgelelim an sonsuz bir yavaşlıkla, saat saat, dakika dakika akıyor. Şekerin erimesini, anıların silinmesini yaranın kabuk bağlamasını, güneşin batmasını, sıkıntının dağılmasını hep beklemek gerekir. Bu iki ritim arasında ne tuhaf bir kopukluk var. Günlerim benden dört nala uzaklaşıyor ve ben günbegün mum gibi eriyorum
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.