Birkaç alıntı ile kitap tavsiyesi. "İnsan, gittikçe daralan dünyasında neden mutsuz. Herkes artık gereğinden fazla büyüyor da onun için mi?" Evet. Ama biz değil çevremiz büyüyor samimiyetsiz ilişkilerle. Ve insanın kendine ayırdığı zaman ne kadar azalıyorsa o kadar mutsuz oluyor işte. "Ruhumuz dar bir şeridin içinden sızılarla geçiyor." Dünya dar ve karanlık bir yol ve bu yolda daima bize ışık olacak şeyler arar dururuz. Bazen bulduk sanar bazen de gerçekten buluruz ve yol yürümeye değer bir yol olur bizim için. "Dayandığımız şeylerin hangisi buna değerdi?" Bu soruya hiçbiri demek istiyorum. İstisnalar kaideyi bozmaz da demeyeceğim üstelik. İnsan, kendini ihmal etmek zorunda kaldığı her ne varsa silip atmalı hayatından. Çünkü her tahammül fazlasını getirir ardından. "Ah kardeşler, gönlümün yükünü kaldıramıyorum." Hayatımızda çok kez kurmuşuzdur bu veya benzer cümleyi. Ama aslında bu cümle bir şikayet değil yalnızca hâli ifade eden bir cümle diye düşünüyorum ve ne kadar böyle sanarsak sanalım kaldıramayacağım dediğimiz o yük gün geliyor bir kum tanesi gibi kalıyor. "Yine de biri çıksa, nasılsın dese alışkanlıkla iyiyim diyeceğim." Her nasılsın sorusuna iyiyim diyoruz da, sahiden iyi miyiz? Yoksa konuşmanın bir anlam ifade etmediğini mi öğrendik? Ya da soruyu soranların halden anlamayacak insanlar olduğunun mu farkına vardık? Ne oldu bilmiyorum ama, bizler yalnızlaştık. Bunca kalabalık içinde bir başımıza kaldık. "Hepimize bir kalbimiz bulunduğunu, gözü yaşlı olmak gerektiğini anlatarak gitti." Hassas olmayı zayıflık sanan insanların arasında gözlerinin ağlamayı biliyor olması, kırılmanın veya kalp kırmanın ne ifade ettiğini biliyor olmak bir lükstür. Bunu unutmayalım. Ağlamak bir kalbin olduğunun göstergesi. İyi bir kalbin...

YaşamakCahit Zarifoğlu · Ketebe Yayınları · 20229,3bin okunma

·

438 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Elif Sunulu