Dikkat: Kitap azami ölçüde deliliği ve deliren kadınları içerir!
Kitaptan okuduğum bir paragrafla, kendisinin peşine düşmüştüm. Bende kitap keşifleri biraz böyledir arkadaşlar. Bir yerinden bir şey okurum, denk düşeriz, ya da doğru anda doğru menzildeyizdir ve o beni o anda vurduysa tamamdır! Artık geriye o kitabı mümkün olan en kısa zamanda edinmek benim için ulvi bir görevdir :) Mine Söğüt ile tanışmam kısaca böyle gelişti. Yazar 21 tane öyküye yer vermiş. Ama ne öyküler...
Başvurduğu konular; Ölüm, öldürmek, intihar, kadınlar, anneler, acı, delilik halleri, yitirilen çocuklar, doğum, kediler, çingeneler, sosyal ve politik mesajlar...Evet çok iç açmayan konular bir çoğu. Öyle dehşet, akıl alıcı, sarsıntılı düşüncelere yol açan hikayeler var ki, herkese hitap ettiği konusunda endişeliyim! Kişisel fikrim ben çok beğendim. Kadınların tabloları hep acıyı anlatıyor. Kafaları deliliğin kuyusuna inmiş ve ipi tutmayı unutmuşlar. Anne baba ilişkileri jiletli, kesik kesik. Nereden tutsan çözülüyor. Çocuklar ya ölü doğuyor ya da sorunlu. Bir oturuşta okumakla, ara ara okumanın beğenide bir değişiklik yaratacağını da ara sıra düşündüm. Yazarın dili öylesine akıcı, hızlı ki, hiç zorlanmadım. Öyküleri ne kadar gül açmasa da, dikenli bir anlatımdan uzak olduğu için eziyet vermiyor okumak. Aksine okudukça yakınlaşıyor, sayfaları çabuk bitiriyorsunuz...
Kitaptan etkileyici birkaç cümleyi çizdiğimde, şunlarla karşılaşıyorum;
"Hemşire kadının doğurgan rahmine yirmi yıl önce artık yüzünü bile hatırlamadığı seferi bir kaptan tarafından kaygısızca bırakılan, sonra kasıklarından kolayca dışarı kayan ve yıllarca iri memelerinde asılı kalan ama büyür büyümez vahşi bir terk edişle girdaplı alemlere dalan ve aynı babası olan oğlan, çoğu zaman ortadan kayboluyor.."
bir başka sarsıcı örnek;
"Annem muhtemelen Tanrı'nın dünyayı yaratırken attığının aynısı bir çığlık attı."
"Bu şehir öyle bir şehir ki, küçük bir kız üzülür, üzüldüğü anlaşılmaz. Kuşlar cehennem çığlıklarıyla ötüşür, duyan olmaz. Bir ağaç acıkır, kimse... hiç kimse umursamaz."
En çok beğendiğim öyküler; Beni Öldürmek İsteyen Muhteşem Hayat (harikaydı yazmadan geçemeyeceğim), Maharetli Pembe El, Kendi Hayatlarımızı Yaşamak Varken, Veda Töreni, Balon, Aşkı Hikaye Yapan İmkansızlık Değil midir Anneanne?, Kendimi Neden Bu Şehirde Öldürdüm oldular.
Kitapta bana itici gelen tek şey, aynı sözlerin,cümlelerin ardı ardına tekrarı oldu...
Sayfaların aralarında kendilerine hayat bulan illüstrasyonlarda, öykülerdeki hayatlar, kadınlar kadar ürperti verici! Bakınız kitabın kapağı bile küçük bir fragman niteliğinde. Eğer yazarı merak ediyorsanız, rahatlıkla bu kitaptan başlayabilirsiniz. Son söz olarak herkese tavsiye edemiyorum ama benim gibi merakınız galip gelirse, mutlaka okuyun. İyi okumalar dilerim şimdiden.
