Gönderi
Kitap bir günlük gibi, eşi öldükten sonra Fournier’in eşine yazdığı yazılardan oluşuyor. Kendi deyimiyle yazar, eşini sözlüklerle diriltmeye çabalarken, kendisi de pek çok duyguyla (özlem, umutsuzluk, pişmanlık, vicdan azabı, kırgınlık vs.) yüzleşiyor. “Bütün bu yazdıklarımı okursan geri dönmek isteyeceksindir. Sanırım sana hiç bu kadar güzel şeyi bir arada söyleyemedim.” derken zamanında söyleyemediklerinin altında ezildiğini de itiraf ediyor. Ama hayata karşı umudunu kaybetmeyi de hiç istemiyor. “Her geçen gün daha iyi olacağım”, “aslında tam da büyük bir mutsuzluk halinde mutluluk dileklerine ihtiyaç vardır”, “insan asla mutlu olmaktan utanmamalı” sözleriyle bize mutlu olmayı, iyi olmayı hak ettiğini söylüyor. Kısa kısa cümlelerle kendini ifade etse de, sözleri çok anlamlı ve içten. Her ne kadar ölümle, yasla yüzleşmek çok zor bir süreç olsa da, böylesine sevmiş/sevilmiş olmak çok değerli. Giden gitse bile gerçek sevgi daimi, hep kalıcı.
·
50 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.