Bir türlü tanımlayamadığımız, tanımlamaya çalıştıkça eksik kalan, yanına hep bir virgül daha koyup devam ettiğimiz yüce hakikat; aşk... Öyle çok yolu var ki... Attığımız bir adımdan, soluduğumuz havaya kadar, içtiğimiz bir bardak sudan, dokunduğumuz tenimize kadar hepsi ona dair, ondan gelen ve onun hakikatini özetleyen nicelerle dolu hayatımız. Bunlardan en kibar, en nahif, en duygusal yollarından biri de şiir. Attila İlhan da bunu doğallığıyla ve basitliğiyle dökmek istemiş zannımca. Koyduğu virgüller, noktalar bile aşka dair gibi. Kimi zaman "Ne kadınlar sevdim zaten yoktular" diyerek anlattı kimi zaman da "Kimi sevsem sensin" diyerek... Keyifli okumalar...
