"Yalnız bir türlü anlayamadığım bir şey var. Ben çağın gerisinde kalmamak için her şeyi yaptığımı sanıyordum. Köylülerin durumunu düzelttim, bir çiftlik kurdum; bütün il halkı 'kızıl' diye söz ediyor benden. Kitap okuyorum, bir şeyler öğreniyorum, çağın gereklerine ayak uydurmaya çalışıyorum; oysa onlar, işimin bittiğini söylüyorlar. Üstelik ben de onların haklı olduğunu düşünmeye başlıyorum."
"Nedenmiş o?"
"Şundan dolayı: Bugün oturmuş Puşkin okuyorum... hatırladığım kadarıyla Çingeneler geçmişti elime... Birdenbire Arkadiy yanıma geldi ve hiç konuşmadan, şefkatle karışık bir acımayla kitabı elimden aldı, çocukmuşum gibi... Ve önüme bir başkasını bıraktı, Almanca bir kitap... sonra gülümsedi ve gitti, Puşkin'i de yanında götürdü."
"Demek öyle! Hangi kitabı verdi sana peki?"
"İşte bunu."
Nikolay Petroviç, redingotunun arka cebinden Büchner'in ünlü broşürünün dokuzuncu baskısını çıkardı. Pavel Petroviç, kitabı eline alıp şöyle bir karıştırdı.
"Hım!" diye mırıldandı sonra, "Arkadiy Nikolayeviç eğitiminle ilgileniyor anlaşılan. Ne diyorsun peki, denedin mi okumayı?"
"Denedim."
"Nasıl buldun?"
"Ya ben aptalım ya da burada yazanların hepsi safsata. Herhalde ben aptalım."
"Almancayı unutmuş olmayasın sakın?"
"Yoo, gayet iyi anlıyorum."
Pavel Petroviç kitabı tekrar karıştırdı ve kardeşine yandan şöyle bir bakış fırlattı. Sustular.
Sayfa 91 - DKKitabı okudu
·
25 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.