Tam sabır da yorulur dediğim zamanlarda, bu kitap Allah'ın ikramı gibi geldi. Öyle hissettim. Yine ne yazayım bilmiyorum. Münir hoca her şeye o kadar sır sır sır dedi ki. Kendimi bin yıllık sırdaş hissettim. Hiç kimseye anlatmam hiç bir şeyimi, ketumluksa ketumluk, oturdum ilk defa anlatmasamda düşündüm sırlarımı... Ben Allah'tan başka kimseden korkmam. Çekinmem. Eğer sır diye sakladığım bir şey ortaya ben istemeden çıkarsa ilk düşündüğüm şey insanlar olmaz. Tek derdim kimsenin ama hiç kimsenin. Allah'ın beni affedebileceği bir şeye şahitlik etmemesi olur. Ben var ya. Hep şüphe ederim kendimden. İmanımdan. Ama tam da böyle anlarda imanıma imanım gelir. Allah'tan başka hiç bir şeyden hiç kimseden korkmamak imanın başka bir lezzeti. Bilen bilir. Neyse. O kadar yoğun bir okuma oldu ki hakikaten her cümlesine tek tek değinmek isterdim. Kim bu adam demeden okudum. Biri çıkıp dese bu hoca şu bu diye. Bana mısın demem. Bu hoca nedir bilmiyorum. Merak etmiyorum. Yalnız . Bu zaman o zaman, biliyorum. Şu an kendi kendime gülüyorum . Çünkü onun gibi konuştuğumu fark ettim. Çok ağlattı bu kitap beni. Gerçekten. Şu hayatta bundan sonra başıma dünyalar dolusu felaket gelecek belki. Ama bugün bütün ruhumla şunu hissediyorum: Allah'ım . Beni öyle muhafaza etti ki. Bana rağmen . Ömrümde ilk defa sadece tövbe etmedim. Oturup istiğfar ettim. Bu ayrımı anlatacak ilmin yok. Sadece kalbimi biliyorum. Bence ikisi aynı şey değil . Tövbe ettim hep ama o sadece söz vermeydi. Doğru düzgün yardım istemedim ki. Yine de etti. Çok etti. Hep etti. Kalbimi hep yalnız hissettim. Bu bana göre hayatta insanın başına gelebilecek en kötü şeydi. Değil ya. Benim cesedin bir çöplükte çürümedi ise değil. Bir şeyler isterken nelerden muhafaza olduğumu hiç bilmedim. Bu öyle bir nankörlük ki. Hayatımda ilk defa başımı yastığa tek başıma yaşayacak gibi, öyle ölecek gibi koymayacağım. Ömrümde . İlk kez ağlamak bana zevk veriyor. Yalnız değilim. Beni benden iyi bilen rabbim. Beni böyle görmek istiyor. Kendi muradım yok ama olsaydı da onun hatrına bin defa feda ederdim. Beni ateşte yakmak istemeyen tek bir insan tanımadım hayatımda. Bir tek insan. Allah beni cehenneminde istemiyor . Vallahi billahi istemiyor. İlk defa bugün burada tek başına ölsem kimsenin haberi olmaz demiyorum. İlk defa. Bu hayatta gerçek sahibimi hissettim. İn misin cin misin bilmiyorum hoca. Ama Allah senden razı olsun. Senin bu kitabının sayfalarında ben her biri diğerini geçen onlarca tevafuk yaşadım . Rızık gibi bir kitaptı. Allah razı olsun.

Allah Dostu Der ki... -Cilt I.Münir Derman · Kişisel Yayınlar · 201875 okunma

·

45 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Seren