Yalnızlığımın ve diğer pek çok şeyin sonunda aradığıma ulaşabilmeyi diliyorum. Dediğim gibi; diliyorum. Yani istiyorum.
İnsanı anlamlandırma güçlüğünü duyumsayarak kendimi yine geri çekiyorum, Oğuz Atay gibi; iç dünyama dönüyorum. Aradığım şey dışarımda değilse belki de içerimdedir. Belki de öyle bir şey hiç yoktur. Bilemem. Tek bildiğim şeyi yaparım; Yaratıcıma sığınırım çaresiz bir çocuk anne-babasına nasıl sığınırsa öyle. Öyle işte. Gibi. "Sevgili insanlar, sonunda bana bunu da yaptınız", demem; suçlamam kimseyi. Kimsenin mutluluğuna gölge düşürmek istemem. Biliyorum ki yaşayamasam da benim gibi seyredebilmek de bir erdemdir. "Bir olmayana" bağlanabilmek de bir erdemdir, sevgili okuyucu. Henüz o kadar ileri gitmedik ve çirkinleşmedik, umarız hiçbir zaman çirkinleşmeyiz. Umarım hiçbir zaman çirkinleşmem. Yalanım yok sevgili okuyucu, bazen bundan korkmuyor değilim. Korktuğum çok oluyor. Cesaret ettiklerim tarafından bozguna uğratıldım. Onlar bana ihanet ettiler. Zor kullanmadım. Öfkemi sakladım. Sonra bana dert oldu işte böyle. Ne yaparsın? Bazen haksız ve hain olanlar kazanır. Sen erdemli ve namuslu olandan yüz çevirme. Kendini ve niyetini bozma. Yaşam elbet son bulur, sonra çok pişman olma. Pişmanım evet ama en azından o kadar çok değil. Kendimden vazgeçmedim ya, elbet bu yaşamı sürdürmeye devam ederim. Bilmem, anlar mısın beni? Anlamazsan da sağlık olsun. Sağlıcakla aziz okuyucum. Yüzümü kara çıkarma.