İlksöz: Henüz emekliyorum ama bir gün koşacağım. Dostoyevski'den 4 uzun öykü: Ev Sahibesi, Bay Proharçin, Dokuz Mektupluk Roman ve Polzunkov. İnsancıklar'la birileri farkına varmış, Öteki ile -ki benim bayıldığım- kimsenin anlamadığı Dostoyevski'nin kendini arayış yolculuğundaki ilk durakları. Genel tema yoksulluk, çaresizlik, yalnızlık ekseninde dönüp dolaşıyor. Ara ara İnsancıklar'ı çağrıştırıyor öyküler. Kim bilir belki de Öteki sonrası duyduklarından dolayı İnsancıklar'a dönüp tutunmaya çalışıyor gibi. Ünlü yazarların kaderi bu sanırım, hani her şeyini bulup yayınlamak. Bir yazar bilinmezken yazdıkları değersiz, bilinince de paha biçilmez. Llosa'nın öykülerini okumuştum mesela kendisi bile gençlik karalamaları dediği şeyleri. Bir de bunu 1001 kitap listesine almışlardı bak hatırlayıp yine sinirlendim , konuya dönelim. Yani ünlü yazarın etinden sütünden her şeyinden yararlanma durumuna. Hani Dostoyevski'ye sorsalardı ne derdi acaba basılan kitapları hakkında. Burada durayım çünkü demek istediğimden farklı yerlere gitmesin konu. Dostoyevski'yi seviyor muyuz, hem de nasıl, Dosto diyecek kadar. Yani onun neler yazdığını bildiğimiz için bu öyküler daha az değerli oluyor bizim için. E bence belki yazarken Dostoyevski'nin bile aklına getirmediği derin anlamlar katmaya da gerek yok, çünkü Dostoyevski'nin buna ihtiyacı yok. Sözün kısası, kitabı okuyalı bayağı olsa da eğer öncesinde okuduğum Öteki'den daha fazla şey aklımda kalmışsa bu ne benim ne de Dostoyevski'nin kabahati. Öteki'yi anlamayıp onun kafasını karıştıranlar utansın. Külliyat okuması, anlatımındaki gelişmenin takibi için önerebilirim ama biliyoruz ki Dostoyevski neler yazdı neler. Kitapla. Sağlıcakla. . . . Sonsöz: İnsanın kederi ağır olur! Talihsizlik zayıf yüreklere uğramaz! . . .

Ev SahibesiFyodor Dostoyevski · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202210,4bin okunma

·

74 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Özcan