Konuşuyoruz işte..
Bazen kalbimin derinliklerinde kendimden bile sakladığım anıları taşıyorum.Tozlu bir rafa kaldırınca o defter kapandı sanıyorum. Yeri geliyor pişmanlık oluyor adı, yeri geliyor özlem ya da birine karşı duyulan derin bir sitem. Çünkü insan, sadece canını acıtan şeyleri gizlemek ister, kendinden bile. Kaçamaz, kurtulamaz, ne yaparsa yapsın unutamaz. Benim de vardı kimselere bahsedemediğim anılarım. Yüreğime gömünce öldüğünü sandığım acılarım. Ama ne var ki, kalbe gömmek unutmak değilmiş meğer. Yok gibi davranmak yaşananları silip atmıyormuş insanın ömründen. Bir insan kendi hatıralarından ne zamana kadar kaçabilir ki? Asla! Kaçmak yerine kabullenmeyi öğrendim zamanla. Hayatta her şeyin mümkün olduğunu öğrendiğimde kendimi sevmeye başladım. Zaten kendini sevmediğin sürece bunu anlamayı başaramıyormuşsun. Meğer ne çok haksızlık etmişim kendime, ne çok kırmışım kendimi, ne çok yıpratmışım kalbimi yok yere. Hayatımdan çekip gidenlere boşu boşuna üzülüp durmuşum. Yeri gelince aşk da bitermiş, sevgi de dostluk da. Başka bir yere ait olmaya çalışınca olamıyormuşsun. Hani taş yerinde ağırırmış ya, öyle işte. Herkes ait olduğu yere gitsin, ben artık kimseyi kayıptan saymıyorum…
Konu kendini sevmek olunca: “yalnızsan kendini sevmek zorundasın” derim.
Aksi halde kendini sevmek bana çok sıcak bir şey gelmiyor.
Bir çeşit stepne…
İnsan veya hayat kötüye meyilli bir yönde gidiyor. Ancak sevgi bunu iyiye çevirmeye yetkin. Sevilen insan, sevene karşı olan sorumluluğuyla bu şuurda durabiliyor. Ama ‘seven’ kısmı şaibeliyse geriye en güvenli olan kendini sevmek kalıyor.
Ancak görüldüğü gibi yapaydır kendini sevmek. İhtiyaçtan doğar ve kontrol edildiği sürede yaşam sürer.
Mesela başka birini sevmek önüne engel koyulamaz durumdayken, (belki sadece benim için veya benim kendini sevmek konusunda anlayışım farklı) kendini sevmek kendiliğinden gelişmez ve beslemek gerekir. O besin tükenmeden daha doğal bir kaynağa yaklaşmak lazımdır.
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.