Burada, işte, gerekenler. İşte burada vişne ağacının bilmediği, sırf bir vişne ağacı olduğu için bilemediği, bir şey. Var: anlamak. Karanlığa ve aydınlığa, ve içeriden dışarıya yönelim bulan tüm vaziyetlere biçilmiş kavramlar beni bir vişne ağacı olmaktan alıkoyuyor. Mevsimini ve varoluşunu sezgisel olarak bilen, son ya da başlangıç algısında olmayan, döngüye teslim olmuş vişne ağacından tam da bu çizgide ayrılıyoruz. İşte burada, ‘ışıksız olma vaziyeti’ bütünsel görkemiyle 'karanlık'a dönüşüyor.