son durak aşti.
ankara'da benim için gitmekten her seferinde korktuğum tek bir yer var: aşti.
ama her gün oradan geçiyorum. içinden, dışından, kenarından.
hiçbir anlam ifade etmeyen bir yerdi benim için. güzellemesi de saçma gelirdi. ta ki hayatımın en güzel buluşmasını yaşayana kadar. üstelik son olduğunu da bilmiyordum.
orası muhtemelen benim gibi pekçok insan için de özel bir yerdir. çünkü ordan her geçtiğimde şahit oluyorum insanlara.
dakikalarca sarılanlar.
tek başına sigara içenler.
otobüsünü bekleyenler.
müthiş bir telaş içinde olanlar.
yakınını otobüse bindirip kolu ağrıyana kadar el sallayanlar.
vedaların her türlüsü zor. ama kendi ellerinle göndermek gibisi yok. geri gelecek mi bilmiyorsun. yolda bir şey mi olacak bilmiyosun. son görüşmeniz mi bilmiyosun. bir sürü bilmediğin şeyle koskoca şehirde kalakalıyorsun tek başına. etrafında insanlar vızır vızır gelip geçmeye devam ediyor ama sen bir otobüsün hareket edişinde kalıyosun. bakakalıyorsun. ve o otobüsün son gidişi oluyor. çünkü sana sevdiğin şeyi geri getirmiyor.
hâlâ oraya her gidişimde tuhaf olurum.
sanki bir yerden çıkacakmış gibi.
beni bekliyormuş gibi.
koşarak çıkmak isterim ordan.
··
2.809 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.