Gönderi
Ah Zeze ah... Bu kitabı okurken küçük büyük farketmez herkesin bir şeker portakalina, portuga ya ihtiyaci var diye dusundum. Kendisini oldugu gibi seven, dayakla degil de sevgisiyle karsindaki insani sakinlestiren birileri olmalı hayatimizda.
Acaba biz cok mu buyuyoruz? Cocuklarla birlikte yasiyoruz su dunyada. Ama neden onlar yokmus gibi hayata devam ediyoruz? Neden onlar gibi saf dusunemiyoruz? Kacimiz birisini mutlu etmek icin sarki soylediginde karsilik olarak dayak yedigi halde, sirf o bir daha soyle dedigi icin (yine dayak yiyecegini bilerek) sarki soyler? Hangimiz bu kadar cesuruz? Evet cocuklar cok cesur. Cunku niyetleri temiz. Onlara korkmayi ogretenler ise biz buyukleriz. Onlarin merhamet ve anlayisini tuketenler biz buyukleriz. Bu isteyerek ya da dolayli olsun. Bunun sorumlusu biziz. Ister tv acarak onlari bu hale getirelim ister onlarin soylediklerini kulak ardi ederek. Biz nasilsak cocuklar da oyle olmayi ogreniyor. Kendimizi gormek icin birlikte oldugumuz cocuga bakmak yeterli. Onlar esasli birer ayna aslinda. Hic bir aynanin yapamayacagi kadar hakikati gosteriyorlar.
Seker portakali ... okuyun okutun.. İyiki tekrar okumusum diyorum.
·
2 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.