İyi ki doğmuşum dedirtmek istediğin, kendi inandıklarına aynı şekilde inanacak bir yaşamı var etmek için, diğer bir deyişle, kendi bencil bahsini kaybetmemek için ebeveyn ya da doktorlar, kendilerinden istenmediği halde, yaşam oluştururlar. Bazen küçük bir bedeni kesip dikip, tüple makineye bağlayıp çokça kan akıtırlar. Ve bir sürü çocuk acılar içinde kıvranarak ölür. Böyle olunca da ebeveyne sempati duyulur. Ne acı, bundan daha büyük üzüntü yok diye. Ebeveyn de gözyaşı döker, acısını geride bırakmak için, her şeye rağmen doğduğun için mutluyum, teşekkür ederim der. Bunu yürekten söylerler. Ama, bu teşekkür etme neyin nesidir? Kime söylerler bunu? Kim için, ne için bu acı dışında bir şey yaşayamayan o varlık doğmuştur? Ebeveyni ona teşekkür etsin diye mi? Doktorların kullandığı teknoloji ne kadar da müthiş dedirtmek için mi? Hangi hakla yapılır bu? Acılar içinde var olup acılar içinde ölüp gitme olasılığı olan bir varlığı neden yaparlar? Öyle olmasını arzu etmedikleri için mi? Bu bahsi kaybetmek akıllarına gelmediği için mi? Aptal oldukları için mi? Sence bu kimin bahsidir? Ne için bahse girilmiştir?
Sayfa 352Kitabı okudu
·
283 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.