Uslansın diye köşelerde oturtulan, çocuksu uykular. Kıyısında dolaşılan hayat. Kaldırımlardaki acelesiz adımlar. Rüzgardan habersiz sakin yağan yağmur. Geçmişinden habersiz yaşlı kadın. Özgürlükten habersiz mahkum.
Tüm bu sahneler daha uyumamışken. Bir gün daha başlıyor vakitsiz. Davetsiz bir gün bu. Gelme desende yanında beliriyor. Sorular, kaygılar, yanlış giden şeylerin düzgün ilerleyişi, giyilmeyi bekleyen kıyafetler, açılmayı bekleyen musluklar, içilmeyi bekleyen sigaralar... Bir tek gece bekleniyor saatin baş döndürücülüğünde. Uykusuzluğun bedensel belirginliği ile kavgalı düşünce yumakları. Yatağında döndüğün yöne yığılan. Uyumak için söylenen kimsenin duymadığı yalanlar. Buna inanmasını beklediğin yalancılar.
Madem yaşıyoruz ile başlayan, nasıl olsa öleceğiz ile devam eden, anlamsızlığın içinde savrulan bir paragrafın ana düşüncesi nedir diye sorulmuştu. Azdan seçmeli bir hayatın doğru şıkkı nedir? Boş bakışlı, ürkek ve korkak o çocuk dersine hiç mi çalışmamıştı? Okuduğunu anlamamış.
Ben anlamadım okuduğumu, yaşadığımı, kendimi ve sizleri. Sınava gerek yok her günün tekrarı var sadece. Bir gün sıkılıp okulu bırakacak birileri...
·
500 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.