Mustafa Kutlu en sevdiğim Türk öykücülerdendir. Beyhude Ömrüm de bence en başarılı çalışması. Kitapta bir köylünün bahçe kurma sevdası atrafında gelişen hadiselerle köyün yavaş yavaş boşalmasını iyiden iyiye hisseder, yüreğinizin bir yerlerinde bir hüzün bulursunuz. O kalabalık düğünleri, bir avuç toprak için edilen kavgaları, köydeki canlılığı bir anda durgun bir göle dönmüş bulursunuz. Terk edilip gidilmiş biri gibi gelir köy size. Son sayfayı okuyup, kitabın kapağını yavaşça kapatıp, rafına koyduktan sonra boğazınıza kocaman bir yumru oturur. Nostaljik biz hüzün yaşarsınız. Muhakkak okumak gerek. "Öyle, bir tahta sıra üstüne oturup derdime yanıyorum. Erkek adam eşinden önce gitmeli. Yaşlı bir erkek eşini kaybedince yetim çocuğa dönüyor; eli iş tutmaz, kendine bakamaz. Oysa kadınlar daha metin ve yalnızlığa dayanıklı." "İnsan bu dünyaya niçin gelir? Herhalde bir bahçe kurmaya..." "Nedir yani; bir karı-kocanın dağ başında bir köylü de olsa, birbirini sevip sayması bahtiyarlık değil midir? O sıra her ikisi de birbirine bakıp: ‘Cenab-ı Hak seni bana, çoluk çocuğuma bağışlasın’ diye içinden geçirmesi çok mudur? Her derdin ilacı; bir tatlı tebessüm, iki güzel söz." “Pembe-beyaz şeftali çiçekleri, süt köpüğü gibi kabarmış erik, kaysı, vişne, kiraz çiçekleri; sarışın kızılcık çiçekleri yağıyor üstüme, serpiliyor gökten. aman allah’ım, ne güzel, ne güzel. Yağsın durmadan, yağsın ve örtsün üstümü bu çiçek kokuları, nerdeyim ben? Gözlerimde yaş, elimde dua. Öldüm ve bir bahçeye gömüldüm.”

Beyhude ÖmrümMustafa Kutlu · Dergâh Yayınları · 20198,3bin okunma

·

111 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

ali doğan