Öldüğüm zaman arkamdan ağlansın veya ah ne iyi bir kızdı ya da tam tersi şöyle kötüydü falan denilmesini istemem.
Şu an yaşarken yüzüme söylenmeyenlerin arkamdan söylenmesi o kadar kırıcı ve abes ki.
Büyük bir yalanla yaşamış oluyorsun.
Ve insanlar bunları söyleyemeyecek kadar aciz veya korkaktırlar.
Yine insanlar olarak yaptığımız hatalardan biri de şudur gerçekten karşıdakini anlamaya çalışmayı denemiyor sadece kusurlarını görmeye çalışıyoruz. Birini methetmek o kadar zor geliyor ki. Gün geçtikçe insanların kelimenin tam anlamıyla insan olduğundan tereddüt ediyorum.
Birinin acısından mutlu olur haldeyiz. Bu o kadar korkunç ki…
Artık kötü gün dostu bulmak çok kolay oldu. Yoldan geçen herhangi biri bile kötü gün dostu olabiliyor.
Zor olan iyi gün dostu veya hayatını birleştireceğin biri bulmaktır. Çünkü siz sevindiğinizde gerçekten yanınızda olup sizinle mutlu olacak, elde ettiğiniz başarılardan gurur duyabilecek insanlar nadirdir.
Gerçekten bunları yapabilecek insanlarla karşılaşmak bence çok değerli.
Ha bir de acı yarıştırıyoruz!
Kim daha çok yaralı, kim daha çok kazık yedi, kim daha çok zorluk gördü gibi gibi uzuyor bunlar.
Herkes kendine göre zorluklar,acılar yaşamıştır. Bunun kıyaslaması OLAMAZ.
Hem ne kadar iğrenç ve aşağılık bir durum acı kıyaslaştırmak.
Bazen elimde keşke bir değneğim olsaydı da insanları tam anlamıyla insan yapabilseydim diye düşünüyorum. (Yine imkansız hayaller peşindeyim)
Bazı insanların görüp tanıdıkça onların hayvan kadar bile olamadıklarına tanık oluyorum.
Bu insanları gördükçe hayvanları alkışlamak gerektiğini düşünüyorum. Burda anlatmak istediğim şey herhangi bir insanın akla uygun olmayan bir şey yaptığını görünce hemen bir hayvan tasvirlemesi yapıyoruz. Ama halbuki hayvan dediğimiz canlılar biz insanlardan daha fazla akıllılar:)
·
71 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.