Lakin ağlamak güzelleştirmiyor insanı. İnsan çaresizliğinden sığınır göz yaşlarına. Aslında çaresizliği özünü çirkinleştirdiği gibi yüzünü de çirkinleştiriyor insanın. İyi olsa güzel olsa güzelleşmez mi insan ağlarken. Bugün burada tüm yalnızlıklarımıza ve tüm yanlışlarımıza ithaf ettiğimiz bu en derinden gelen hıçkırıklar değer mi aslında özümüze, değer mi varlığımıza. İnsanız dendiyse de çaresiz değiliz. Yolumuz engebeli olsa da umudumuz sağlam olmalı, yarınımız aydın. Seçebilmeli ve sevebilmeliyiz. Kendimizden başlayarak. Yarınlarımızla yollanmalıyız, yarınlara yol almalıyız…