Piraye bir yorumu yanıtladı.
Merhaba Kıymetli Okurlar,
İçinizi ısıtacak bir Kış Etkinliği ile geldim. ❄️☃️
Verilen kelimelerden yararlanarak en yaratıcı kısa hikayeyi yazmaya çalışacağız. 🖋
Yazma keyfinin yanında yorumlarda en beğenilen hikayeyi yazan takipçim de Sabahattin Ali'den on farklı kitap kazanmış olacak. 🎁
KELİMELER: Kar, Tatil, Eldiven
Kitaplar (Tamamı Yapı Kredi Yayınları)
Kürk Mantolu Madonna
Kuyucaklı Yusuf
İçimizdeki Şeytan
Sırça Köşk
Değirmen
Yeni Dünya
Bütün Şiirleri
Kamyon
Kağnı - Ses - Esirler
Çakıcı'nın İlk Kurşunu
Etkinlik için 
Kitapyurdu.com'dan ilham aldım bu nedenle eserleri de doğrudan -kargo tarafımdan karşılanacak- Kitapyurdu'ndan göndereceğim.
❓️Birden fazla hikaye ile katılım sağlamanız mümkündür.
🗓15 Aralık tarihine kadar katılım sağlayabilirsiniz. SEVGİLERLE...
Featured Comment
O’nu… Adını ya kaçarsa bir yerde ağzımdan diye dilimi kanata kanata susuyordum. Öyle saklımdaydı öyle derinimde…
Ömrüm bir çift mavi göze açmıştı gözlerini. Ömrüme gökyüzü olmuştu hiç olmayacak zamanda hiç olmayacak yerde ve olmazda…
Köpek gibi sevmiştim onu; öyle sadık öyle samimi. Gerçek bir sevgi neymiş öğretmişti hakkını vermişti aşkın ama ben hakkını verememiştim aşkının, veremezdim de. İkimizin de bildiğini bilmiyormuş gibi yapamazdım. Helalimin haram ettiği ömrümü haramıma helal etmeye çabalıyordum. Gerçekler de bıçak gibidir ansızın gelir keser ve doğrular kanar… Boynumu bükenlerimin boynunu bükemezdim…
O “git”diyemiyordu ben “gel” diyemiyordum.
“ Bir uzun can çekişme…”
Bir “hoşça kal” bile demeden gitmişti ben ona diyebilmiştim bir çırpıda. Çünkü gitsin istiyordum bitecek sanıyordum gidince. Oysa insanın sevdiği en çok yokluğunda var olurmuş. Her an’ı ona dair öylesine bir aranırmış ki; ne çok kıymeti varmış öylesine atılmış bir kahkahanın, sıradan bir “iyi geceler” ondan gelmeyince nasıl da gece çökermiş insanın boğazına ve gün her gün kahır olarak geçermiş ömür hanene onunla başlamayınca. Ondan sonrası hep geceydi. Mavi göğümü de alıp gitmişti…
Ondan geriye kalan kocaman bir pişmanlıktı. Gün geçtikçe daha da ağırlaşıyordu. Onu yüreğime saklamıştım. Şiirler olmasaydı canıma her gece ateş eden belki onu unutmak kolay olurdu ya da şarkılar radyodan ansızın yükselen ve onu haykıran. Gün kararıyor ,omzum ağırlaşıyor ağlayacak, saklanacak köşe arıyor…
“Canımla besliyorum şu hüznün kuşlarını…”
Aylar geçti; insan alışıyor, insan alışır… Onsuzluk eskisi kadar acıtmıyordu…
Eşim ve çocuklarımla kış tatiline diye yola çıkmıştık. Karda kayak yapacaktık. Arabamız yolda kalmıştı kapkaranlıktı soğuktu ne olmuştu bilmiyorum. Eşimi uyandıramıyordum, çocuklarım neredeydi ben neredeydim burası neresiydi bilmiyordum. Benim ellerimi tutan bir el hissettim. Ellerimde siyah deri bir eldiven vardı. Kar yağmıştı ayaklarımız bata çıka yürüyorduk, nereye gidiyorduk nasıl böyle güvenmiştim ki ellerine böyle huzurla bırakmıştım ellerimi bilmiyordum. Bir dağ kulübesine girdik sıcacıktı şömine yanıyordu hâlâ, tarçın kokusu sinmişti her yere salep içmişti anlamıştım. Hâlâ fincan sehpada duruyordu. Otur dedi oturdum hiç itiraz etmiyordum ona öyle bırakmıştım ki kendimi, gözleri çok tanıdık gelmişti. Oydu işte iki gözümün nuru ondandı demek; böyle aşina böyle huzurlu gelişi… Sarılıyordum ona hıçkıra hıçkıra ağlayarak, kokluyordum öpüyordum. Sonra yığılmıştım yere. Kucağına alıyordu beni koltuğa yatırıyordu ,başımı göğsüne yaslıyordum, hep burada olmak istemişim demek, hep…
İçmek istiyordu sarhoş olmak… Bense ayık olmak hem de hiç olmadığım kadar bir anını bile unutmak istemiyordum. Hep olmak istemediğim yerde yaşamıştım bu kez olmak istediğim yerde ölecektim...Ya da sarhoş muydum neden buradaydım çocuklarım, eşim, ben… ne yapıyordum. Bilmiyordum. Aklım yüreğimle, yüreğim ömrümle kavgalı ben geçmişimle geçmeyenimle…
Yanıma uzandı öpmek istediği belliydi. Öpüyordu,öpüyordum…
Ve: “Aşk- iki tükürüğün karşılaşması...”
Şehvetle değil aşkla sarılıyorduk karışıyorduk sanki birbirimize. Dünyadan uzaklaşıyorduk,yanıyorduk… Tenin tene değil tinin tine dokunmasıydı bu, ruhlarımızla sevişiyorduk…
Dünyaya geldiğimiz halimizle sarılmış uyuyorduk. Yuva bazen sadece bir adamın göğsüdür. Bazen bir kadının gözü. Onu gözlerimle seviyordum uyanmasın diye dokunmuyordum. Onun bütün kokusunu içime çekip hapsediyordum ciğerlerime. Bana kapayıp uykuya açtığı gözlerine bakıyordum. İçimde pişmanlık, kaybediş, ölüm gibi bir şeyin acısı vardı onunla bakıyordum ona. Yastığına onun için süzülen gözyaşımı düşürmüş yanına da siyah deri eldivenimin tekini bırakıyordum…
Sonra ondan yavaş yavaş uzaklaşıp yine bir karanlığa yürüyordum. Çok canım acıyordu ayaklarıma sözüm geçmiyordu… Ağlaya ağlaya karanlığa yürüyordum…
Hıçkırarak uyandım. Rüyada olduğumu ancak fark etmiştim. O an anladım. Bazen olmaz. Ne yaparsan yap olmaz…
Siyah deri eldivenlerim geldi aklıma, içim sızladı onları öpmek istedim rüyamdan geriye bir tek onlar kalmıştı. Ama tuhaf çok tuhaftı; eldivenimin teki yoktu…
Bir varmış bir yokmuş, eski zamanlarda hiçbir şey yokmuş:d şaka yaptım ya hû gelin divana oturun da size Ak Sakallı Dedemizin odun toplama hikayesini anlatayım.
Bundan bilmem kaç sene önce, bilmem kaçıncı yüzyılda bizim Anadolu bölgesinde, bir köy tatil evinde soğukların nirvanasını yaşadığı, insanların soğuktan kaşlarının buz tuttuğu bir kış gününde Ak Sakallı Dedemiz bir dağa çıkıp odun kesmeye karar verir.
Hanımına: hanım bîzahmet orta bir kayfe yap ta oduna gideceğim.
Hanımı: tamam beyim hemen.
Dedemiz kayfesini içtikten sonra baltasını omzuna atar eldivenlerini takar ve dağa çıkmaya koyulur. Yürürken: "la ilahe illallah, MuhammedûrRasûlullâh" diye zikredermiş mübarek...
Derken dedemiz odun keseceği bölgeye yaklaşmış. Baltasıyla yavaş yavaş kesmeye başlamış. Bilâhare, kestiği-topladığı odunları kızağına yükleyiveriyordu... Gel zaman git zaman derken dedemiz odunlarını toplamış ve vakit artık öğlen vakti olmuştur. Dede aç, kızağın başını tutacak olan iki köpek aç... Dede köpeklerin yemeğini tahmin etmemişti çünkü çabuk döneceğini zannediyordu. Fakat köpekler durur mu açlıktan iplerini ısırarak açıvermişler yularlarını.
Bir müddet köpekler gözden ırak oldu. Dede de kahırdan oturmuş bir çam ağacının dibine; ben ne etçem? Hatçeye ne dicem? Odunları nasıl götürcem? Diye dert yakınıyordu...
Derken köpekler geldi Dedemizin üzerine bir zıpladılar... Dedemizin gözlerinden sevinç akıyordu... Sonra köpekleriyle konuşmuş; siz karnınızı doyurdunuz mu? Köpekler; "bir iki tane kurt yedik" mânasında başlarını salladılar...
Dedemiz öğle namazını kılmadığı için üzülüyordu fakat kılamazdı da çünkü dedemiz şafii mezhebine bağlıydı. Ve şafiilerde köpek tene temas ettiği vakit abdest bozulur. Dedemiz abdest almak için bir müddet su aradı fakat bulamadı her yer resmen donmuştu. Daha sonra yeri kazmaya başladı bir iki avuç toprakla teyemmüm abdestini alıp dikdörtgen bir taşın üzerinde yönünü güneye çevirerek namazını kıldı.
Neticetü'n netice, dedemiz kızağını bağlayıp ev yoluna koyuldu.
Hatçeye: hatçem ben geldim.
Hatçe: başım gözüm üstüne geldin beyim, hoş sefa geldin...
Bey: hoş sefa bulduk hatçem. Köpüklü bir ayranın varsa hayır demem dedi.
Hatçe : hemen getiriyorum beyim.
Hikaye daha da uzun da ben yazmaktan yoruldum 😮💨
Bu yorum görüntülenemiyor
çocukluğumuzda doksanlı yılların sonunda, koalisyon hükümetli türkiyenin zayıf olduğu zamanlarda yani, çok fazla kar yağdığı için okullar tatil olunca mahallede oynadığımız kar topu savaşı sonrası ıslanan eldivenlerimizi , beş kişilik aileyi tek maaş ile geçindiren babanın aldığı kömürün içinde olduğu sobanın askısına geçirir, mandalla tutturur; eldivenlerin kurumasını beklerken yediğimiz mandalinanın soyduğumuz kabuklarını sobanın üzerine koyup onun kokusu ile mutlu olurduk.
derken koalisyon hükümetli türkiyenin zayıf olduğu zamanlarda bu eylemleri yapan bizler büyüdük ve tek parti iktidarının hüküm sürdüğü, güçlü hükümetin var olduğu zamanda çift maaş giren evlerimizde kaldırdığımız sobaların yerine koyduğumuz doğalgaz peteklerinin/sobalarının faturası fazla gelmesin diye doğalgazı sadece bir odada açıp o sıcak olan tek odada bulunan çocuklarımıza bugünleri anlatır olduk.
ek: 1 kg mandalina 30 tl.
Kaleminize sağlık.
1 next answer
24 yaşındayım ve mimarlık mezunuyum,2 yıldır da köklü bir inşaat firmasında iyi bir pozisyonda çalışıyorum. Ama hikayemin öncesi var tabii. Ailemin 4. çocuğu olarak doğdum,ama diğer 3 çocuk üvey kardeşim olduğu için onlarla neredeyse hiç görüşmüyorum. Annem ve babam benden nefret ederdi,nedensizce. Çocukken bahçeden çicek toplamıştım annem için,elimdeki çiçekleri alıp yere fırlattı ve beni dövmeye başladı. Sen getirme çiçek falan söyle baban bana alsın dedi kriz geçirdi. O zamanlarda 5-6 yaşlarındaydım. Hiçbir şey söyleyemedim. Sonrasında gittim babama anlattım bir umut. Bana güldü,bir tokatta ondan yedim. Sürekli ağlıyordum bakıcılar beni sakinleştiriyordu ama ağladığımı görünce tekrar tekrar dayak yerdim. Anneme kızamıyorum,psikolojisi normal değildi zaten. Hasta bir kadındı. Ama babamdan ölene kadar nefret edeceğim. Hayatı eşlerini ve çocuklarını aşağılamaktan ibaretti. Sırf parası var diye insanları karşısında köpek etmekten mutlu olurdu. Ne zaman sokakta fakir birini veya bir dilenciyi görse dalga geçip suratlarına tükürmeden gitmezdi. Bana hep fakirlerin ve yetimlerin hayvandan farkı olmaz,senin gibi değiller derdi. O zamanlar anlamıyordum ama bu laflarla annemi de aşağılıyordu,annem de yetimmiş ve ben bunu yıllar sonra öğreniyorum. Bu yıllarca devam etti,artık bende fakir insanlara karşı çok sert düşüncelere sahiptim. Ben üniversiteyi kazanınca babam parayı kesti. Eşek kadar oldun git paranı kazan bir zahmet dedi. Bunun üzerine tıpkı o nefret ettiğim insanlar gibi çalışmaya başladım. Ama o kadar kendime yakıştırmıyordum ki kafede çalışmayı. Sigara molasına diye çıkıp koşmaya başladım. Karşıma bakmadan elimdeki herşeyi fırlatmaya başladım. Bir adama denk gelmiş. Pardon falan dedim,adam da şakasına beni hedef aldıysan tam on ikiden vurdun falan dedi. Baktı gözümden yaşlar akıyor biraz yumuşadı sorun değil falan dedi. Tabii hala üstümde üniforma var bana dedi ki güzel bir kahve yapsana bugün çok yoğundu. Ben de tamam ama bahşiş alırım dedim:) Açıkçası kendisi hoşuma gittiği için böyle birşey yapmıştım. 29-30 yaşlarında,yakışıklıydı ve takım elbise falan giyiyordu. Dedim ki tamam kızım sen kurtuluşunu buldun. Kendime bir ev kiraladım sonunda,tabii o da bana destek oluyordu. Çalışmamı ve okulumu hep destekledi. Mezun oldum,hala konuşuyorduk ve ben artık işin ciddileşmesini istedim. Ailenle ne zaman tanışırız diye sordum,ailesinin olmadığını ve kendini bildi bileli yetimhanede olduğunu söyledi. Taa lisedeyken hem okuyup çalışmaya başlamış,zorluklarla kendi şirketini kurmuş. Bunu öğrendikten sonra çarpılmışa döndüm,beynimde babamın cümleleri yankılandı sanki. Kendimi kötü hissettim. Ona karşı böyle acımasız şeyler düşündüğümden mi,yoksa babamın hayal kırıklığı olduğum için mi bilmiyorum. Düşüncelerimden dolayı kendimden tiksindim. Lütfen bunun benim hatam olmadığını söyleyin.
Etkinlik sona ermiştir. Kitapları kazanan okur @Aessedaim olmuştur. Adres bilgilerini vermesi halinde bir hafta içerisinde gönderim sağlanacaktır.
Hikâyelerin daha iyi görünmesi adına hikaye dışındaki yorumları kaldırıyorum sevgili arkadaşlar. Mutlu hafta sonları. 😊
Soğuk rüzgar pencereden içeri yavaştan süzülürken,doğruluyordum sıcacık yatağımdan.Henüz hiçbirşeyden habersiz tatil olduğuna aslında kış tatili olduğuna seviniyordum.Babamin 1 hafta önce aldığı eldiveni takmak için sabırsızlanıyordum her gece baş ucuma bırakıp hayal kuruyordum.işte hayalimin gerçekleşeceği gündü,benden mutlu kim vardı şimdi? Hemen eldivenlerimi taktım beremi kafama geçirdim birde küçük oyuncak bebeğimi cebime yerleştirdim ardından evden çıkmak için yeltendim fakat yeltenmekle kaldım.o da neydi öyle annemin güzel saç taneleri yerdeydi ama kendisi yoktu seslendim fakat seste yoktu.birden az önce dışarı çıkmak için açmaya yeltendigim kapı kırıldı gelen teyzemdi ardından amcam.teyzem yanıma koştu bana sarıldı soğuk elleri sıcak tenime çarptı afalladim geçecek dedi fakat geçmesi gereken neydi? O sırada amcam bi odadan bi odaya giriyordu sanırım annemi arıyordu fakat ben onun yerini biliyordum koştur bir şekilde annemin odasına gittim.penceresi açıktı kardan dolayı kar taneleri odayı beyazla boyamıştı ama o beyazligi birde kan bürümüştü kan pencereye doğru ilerliyordu ama annem yoktu neredeydi? kan damlalarını takip ettim artık aşağıyı gösteriyordu bakamadım nasıl anladım bilmiyorum ama anladım oturdum ağlamaya başladım ardından bir çırpıda kalktım aşağıya bakmaya yeltendim o anda yerdeki erimiş kar dan dolayı birden ayağım kaydı nasil oldugunu anlamadan dengemi kayebttim aşağı düştüm bilincim hızla kapanırken elime bir el çarptı tanıdım o güzel kokusu gitmemişti ondan.annemdi bedenlerimiz yine birleşmişti,yine eli elimdeydi,yine başım göğüsündeydi elini hiç bırakmayacağım demişti sözünü tutmuştu ki tutardı zaten o benim annemdi.yüzüme son defa kar taneleri çarptı, gülümsedim ve orda 2 bedende gözlerini kapattı.ama eli elimden de ayrılmadı dedim ya o benim annemdi tutardı sözünü.
Kaleminize sağlık. 👏
1 next answer
Bir kış günüydü her zamanki gibi bulaşıcı hastalıklarla geçen bir kış tatili ... Yine uyanmıştım ama bu sabah diğer sabahlara nazaran uyandığımda hasta birinin üzerine beyaz battaniye serilmiş olduğunu görüyordum, köyü kaplayan bir battaniye ... Annem ve köydeki yaşlılar karın hastalıkların biteceğinin haberini getirdiğini söylerlerdi ama ben buna inanmıyorum aksine dışardan tirtir donan insanlar, hayvanlar , en önemliside ölümcül hastalıkların başlangıcıydı. Buna rağmen karın ortasında oyun oynayan çocuklar , ya onlara ne demeli ? Üşümüyorlar mıydı ? Kar onları korkutmuyor muydu ya da kar aslında sandığım gibi değil miydi ? Hayır hayır ... Ben yanılmıyorum onlarda bir gün anlayacaklardı ... Bu kafamdaki düşüncelerle evin salonuna geçtim birden annem yanıma gelip neler olduğunu sordu bende düşüncelerimin bir kısmını annemle paylaşmıştım annem söze söyle başladı :
Peki sana bunu bir örnekle anlatayım... Aşk dışardan bakılması uzak bir mutluluktur insanlar onu tadmadan anlamaya çalışırlar lakin yapabilecekleri tek şey hep kötü yanını bulmaktır ama aşkı tadan , ne olduğunu gerçekten bilen bir kişi bazen her şeylerin iyi gitmeyeceğini zaman zaman aksiliklerle denk geleceğini bilir ama o asla vazgeçmez ve mutluluğun hazını anlamaya çalışır karda böyledir ... Dışarda oyun oynayan çocukların mutluluğu ,bizlerin umududur . Duygularımızı ortak noktada birleştiren bağdır ...
Sanırım annemin ne demek istediğini anlamıştım ama bende diğer çocuklar gibi tatmak için hemen koşmuştum üşüyordum ama olsun mutluluğa ulaşmak için zorlukları üstlenmek gerekirdi çabucak elimi eldivenimle ısıtarak arkadaşlarımın mutluluğuna ortak olmuştum tadıyordum evet tadıyordum karın bir mutluluk olduğunu bir umut olduğunu anlıyordum , Anlıyordum işte !
Umarım BEĞENİRSİNİZ
Kaleminize sağlık 👏
4 next answer
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.