Çok uzun zamandır ilk kez anneyi düşündüm. Hayatının sonuna doğru neden bir "nişanlı" edindiğini, neden hayata yeniden başlıyormuş gibi bir oyun oynadığını anladım gibi geldi. Orada, hayatların söndüğü o bakımevinde, orada da akşamlar hüzünlü bir fasıla gibiydi. Ölüme o kadar yakınken anne kendini her şeyden bağımsız, her şeyi yeni baştan yaşamaya hazır hissetmiş olmalıydı.