Stefan Zweig'in okuduğum ikinci kitabı ve çok beğendiğimi söylemek istiyorum. Bu kitapta bir kadının evli ve iki çocuğu olmasına rağmen başka biriyle birlikte olup ailesiyle olan bağının gittikçe zayıfladığını anlatıyor. Fakat biri bir gün ona büyük bir oyun oynuyor ve bu oyunun sonucu intihara teşebbüse kadar gidiyor.
Ben bu romandan şu çıkarımı yaptım: İnsanların doğasında sürekli bir şeyleri gizlemek var ve bu giz ortaya çıkana kadar onları ruhsal olarak bir çöküntüye uğratıyor. Sürekli bir belirsizlik ve gerilim içerisindeler. Bununla birlikte aşırı stres oluyorlar ve her şeye şüphe ile yaklaşıyorlar. Hâlbuki korkularını yenip sonuçlarına katlansalar o kadar da büyük bedeller ödenmeyecek. Sizler gizlediğiniz her neyse ortaya çıkana kadar kendinizi yok yere çürütmeyi mi seçersiniz yoksa söyleyip sonuçlarına katlanmayı mı ? Ben söyleyip sonuçlarına katlanmayı tercih ederim. Zaten yalan söyleyerek en fazla nereye varabiliriz ki ...