varlığım bir bütün yokluk
içinde yaşam gösterir çaresiz
hayalet çerçevede bulmaya
kendi çehremi aynamda
ıssız, yorgun bitap düşmüş
bir ben var, bir de kalemim
anlaşılmağa yenik düşmüş
sözler var duvar geçmez
hissederim simsiyah cam içinde
kalbin aydınlık kalmış tek
parçası görülmek ister, duyulmak
ne haysiyet ne keder kaldı geriye
ne öfke, ne sevinç yokluğun kendisi
evi olsun, her yer memleket
yağmurda çıkan salyangoz gibi
güneşli günlere hasret