işte o efsane cümle.
Birden kaldırımlardan taşan kalabalıkta onun da olabileceği aklıma geldi. İçimdeki sıkıntı eridi.
Sayfa 9 - YKY, 49. baskıKitabı okudu
bu türk edebiyatı için öyle kilit bir alıntıdır ki, sadece iki cümleden bile insanın varoluşsal boşluğunun ona ne düşündürebileceğinin sınırlarını içeriyor bence. insan, içinde derin bir boşluk hissettiği zaman onu neyle veya kimle olursa olsun kapatmak isteyebiliyor bazen. bu yüzden hepimiz bir gün aylak adam veya aylak kadın gibi olabiliriz.
hem ilk cümlesinin hem de son cümlesinin altını çizdiğim tek kitap aylak adam oldu şu ana kadar
Ahhh! dönüp dönüp okuduğum
Kaldırımlar, öylesine yerlerdir ama içimdeki benin benle boğuştuğu, sessiz savaşlara ev sahipliği yaptığı yerlerdir aynı zamanda. Ahhah tek başıma yürüyünce kaldırımlar dostluk yapmaya başlıyor. Kaldırımlarda öylesine konuştuğumuz belki de bir başka kaldırımda aranan gözlerdir. Bir kaldırım bile bazen anlam taşıyabiliyor. :)
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.