Çakır'a göre Vesile Hanım edebiyle de, marazi hassasiyeti ile de, akılsızlığı ile de, vazgeçişi ile de gördüğü bildiği tek ideal insandı. O da kendi gibi gözünü bir tartı olmaktan başka bir şey için kullanamamış, kendini ne vakit tartsa hafif ve ksurulu bulmuştu. Uzun uzadıya, üstelik hiçbir sonuç almadan konuşacağıma aynı ya da benzer sıkıntıları çekmiş, canı yanmış, aklı başında bir kimsenin zarif feryadı ile başka birinin kaba şikayetini durdurayım istiyordu.
Sayfa 121Kitabı okudu
·
20 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.