"Ben, yine de vazgeçmedim seni sevmekten...
Eskisi gibi değil ama.
Biraz buruk, biraz küs, biraz sitemkâr seviyorum artık seni."
Ama merak etme gözlerine bakınca yerini katıksız bir sevgiye bırakacak biliyorum. Aşk ve küslük aynı yerde barınamaz çünkü bunu da biliyorum. Biri kazanmalı bu savaşı. Küslük akılla işbirliği içindedir. Kalp ise her şeye rağmen sevmeye devam eder. Sevilen kırıp dökse dağıtsa da aşk yerli yerinde kalır. Zarar gören ise kalbin akıl karşısındaki duruşudur. Akıl yanlışları sıralar ve bu şartlar altında sevmemen gerekir der. Kalp binbir neden sıralar ve hala sevilesi olduğuna kanaat getirir. Ama kalp güçsüz düşerse, akla karşı sağlam argümanlar geliştiremezse; sevgi, kalp güçsüzlestigi için azalır. Çünkü coşkuyla sevmeye uğruna savaşmaya gücü kalmamıştır artık.
Aklın galip gelmesine izin vermeyelim, kalp kendisine iyi gelecek olanı bilir. Bu mantık ve deneyle ispatlanamaz bir olgudur. Aklın dediği ne kadar doğru dursa da nihayetinde bir his olan mutluluk bu yollarla gelemez. Çok iyi şartlar altın yaşayan herkes mutludur denebilir mi ki?
·
116 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.