- Fikirleri senin için herkesinkinden daha önemli olan bir arkadaşın yok mu?
• Hayır.
- Neyse, günü geldiğinde o da olur. Tabii eğer şansın yaver giderse. Az buçuk çekindiği bir arkadaşı olmalı insanın.
• Niye?
- Çünkü bu, hayatında sana gerçekten meydan okuyan, seni bir şekilde, en çok korktuğun yol hangisi olursa olsun, daha iyi olmaya zorlayan birinin olacağı anlamına gelir. Seni sorumlu tutacak şey onların onayıdır.
Peki, ama bu gerçekten doğru mu?
Babamı ele alalım. Babamın daha iyi olmasını istememiştim hiç. Eğitimli, özgün fikirli ya da akıllı olması değildi mesele.
Babamdan yapmasını istediğim şey… neydi?
Benimle aynı fikirde olması, benim yanımda olması. Nihayetinde varlığıma hayranlık duyacak, saygı gösterecek birisini bulmaktı amacım her zaman. Hemen herkesin istediği şey de buydu. Onun tarif ettiği arkadaş türü, senin daha çok kendin olmanı isteyen biriydi. Oysa babam için tam tersi geçerliydi. O beni hiç düşünmeyen bir şeye indirgemek istemişti.
Kimsenin öldükten sonra arkalarında bir şey bırakma isteğini anlayamıyordum. Bazıları kimi zaman öldüklerinde nasıl hatırlanacaklarından, arkalarında neler bırakacaklarından konuşup dururlardı. Aralarından sadece birkaçı arkalarında yeterince bir şeyler bıraktıkları hissiyatını taşır, ancak bıraktıkları şeylerinde fazlasıyla karmaşık olduğunu düşünürlerdi. Onları kim hatırlayacaktı ve onlar hakkında ne hatırlayacaklardı?
“Bir çocuğum olmuş olsaydı, o zaman ardımda bir şeyler bırakıyormuşum gibi, dünyaya izimi bırakıyormuşum gibi hissederdim.” diye yakınırdı bir arkadaşım.
Bu ifadeyle neyi kastettiğini biliyordum fakat onun bu ifadenin doğasında var olan varsayımları bir türlü göremiyor oluşuna şaşırıyordum.
Çocuk sahibi olmak nasıl oluyor da bir şeylerin garantisi olabiliyor?
Ya çocuğun seni sevmezse?
Ya çocuğun istemediğin birisi haline gelirse?
Ya çocuğuna gerekli şeyleri veremezsen?
O zaman ne olacak?
Ardında bırakılabilecek en kötü miras bir insandır, zira insan dediğin, doğası gereği öngörülemez bir varlıktır.
Ama birilerinin ardında bıraktığı kişi olmaktan bıkıp usanmıştım. Kendimi yetersiz hissetme korkusunu, birilerini hayal kırıklığına uğratmanın yükünü bildiğim için.
* H.YANAGIHARA
·
193 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.