Dostoyevski'den okuduğum bir şaheser daha..! Hikaye üç gece ve bir sabahtan ibaret. 8 yıldır Petersburg 'da yaşayan hayalperest kahramanımız yapayalnızdır.. Onun arkadaşları her gün sokakta gördüğü evler, cansız varlıklardır. Bir kadınla konuşmaya bile çekinen biri.. Ki bir akşam yolda yürürken ağlayan bir kız görüp, tanışır. Nastenka. İşte böyle başlar ; Beyaz Gecelerin, 1.gecesi.. Nastenka : Arkadaşlığa hazırım, işte size elimi uzatıyorum.. Ama aşık olmak imkansız rica ederim!
Bunun sözünü alır ve ikinci gecede aynı saatte buluşurlar birbirlerini anlatırlar. Kahramanımızın yalnızlığı içimize işler. Bir nevi Nastenka da yalnız, kör ninesiyle yaşayan ve 1 yıldır eski kiracılarını beklemektedir.. Kah! ramanımız bunu bile bile Nastenk'ya aşık olur.. 3.gece Nastenka, eski aşkından umudunu kaybedince kahramanımızın aşkını kabul eder! ( Ben burda Nastenka'nın yaptığını hoş karşılaşmadım! Günümüzde de maalesef bu durum çok, başkasını seviyorsun ve karşındakinin de seni sevdiğini bilip onu kullanıyorsun bir nevi!) Tabi kahramanımız sevinçten dört köşeye döner ( Ben burda hem ona hak veriyorum hem de şaşırıyorum. Adam hep yalnız ilk defa biriyle uzun bir süre konuşma fırsatı doğuyor - 3 gece! Bizim için kısa onun için uzun ve insan nasıl olupta bu kadar çabuk aşık olabiliyor!) Nastenka'nın beklediği aşkı gelince doğal olarak ona gidiyor ve bizim kahraman yine yalnız..
Kitabın Ana fikrine gelirsek ; aşkın insanlar için ne kadar önemli olduğunu, hayattan kopmuş insanları bile nasıl tekrardan canlandırdığını, ve üzülen taraf ne olursa olsun, karşı tarafa kin gütmeyeceğini son sayfalarda anlıyoruz..
