Şiir okumak benim her zaman mesafeli yaklaştığım bir eylem oldu, şiir farklı bir büyü, başka bir anlam... Ben o büyüye kapılıp gidecek kadar romantik ya da lirik biri değilim derken karşıma Mahmud Derviş çıktı. Arap Edebiyatında şiirin yeri başkadır, cahiliye döneminden beri her türlü duygu ve düşüncelerini şiire döküp Kâbenin duvarlarına asarlarmış, hatta bu şiirlere 'muallaka' dendiğini üniversitede öğrenmiştim. Geçen ay Gassan Kanafani'nin Güneşteki Adamlar romanı çok sevince çevirmenin başka güzel işlerini araştırdım ve karşıma Mahmud Derviş çıktı. Yani aslında çevirmenin elimden tutup götürdüğü bir yazar oldu Mahmud Derviş. Filistin direniş şiirinin önemli temsilcilerindenmiş ve hayatı boyunca da kendi ülkesinde özgür yaşamanın hayalini kurmuş. Sürgün edilip farklı ülkelerde yaşasa da eserlerini kendi mesubu olduğu dilde yazmaya devam etmiş. Dil, birinin kimliğinin ana belirteçlerinden biridir. Filistin'deki insanlar Arapça konuşuyor ve dolayısıyla Arapça yazmak Derviş'in ulusal kimliğini korumanın bir yolu haline geliyor aslında. Dil sadece Filistin'deki insanların değil, dünyanın her yerinde sürgüne gönderilen, yerlerinden edilen veya yabancılaştırılan tüm insanların yuvası oluyor. Kitabın ilk kısımları biraz daha bireysel hezeyanlardan ibaret, fakat sonraki Sürgün isimli kısımlar benim en severek ve etkilenerek okuduğum, daha çok yazarın biraz kişisel biraz da toplumsal kırıklıkları. Hakikaten badem çiçeği gibi naif ve duru anlatımı olan şiirler, farklı tekniklerden faydalanılmış, özgün bir teknik sunmuş Mahmud Derviş. Bahsettiğim edebiyata ilgi duyuyorsanız, şiir seviyorsanız bence muhakkak tanışmalısınız.

Badem Çiçeği Gibi Yahut Daha ÖtesiMahmud Derviş · Everest Yayınları · 2020119 okunma

·

42 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.