Bu beden, bu ilişkiler, bu sorunlar ve bu nimetler, içinde yer tuttuğu tarih ve coğrafyayla birlikte yok olup gidecektir. Kıyamet sadece fiziki dünyayı yıkan bir şey değildir, metafizik dünya; hisler, düşünceler ve fikirler dünyası da kıyametle birlikte yok olup gidecektir. İçinde yaşadığımız dünyanın bir gün yok olup gideceğini ifade eden yalnızca semavi dinler değildir; bunun yanında Big Bang Teorisi-Entropi Yasası gibi bilimsel yaklaşımlar da bu gerçeğe değinmektedir.
Eğer, bu dünya bitimsiz, insan ölümsüz olsaydı, âhiret gibi muhteşem bir yaşam insanı bekliyor olmasaydı; geçici dünyevi dertlerimize üzülmekte haklıydık. Fakat bu dünya, akıp giden bir nehir... Hiç kimseyi kendi içinde tutmayan, herkesi yolcu eden bir konak...
Musibetler namına hiçbir şey fazla önemsenmeye layık değildir. Kur’ân-ı Kerîm’de Rabb’imiz, “Ey Resulüm, sen de öleceksin, onlar da ölecek” buyurur (Zümer, 30). Bu demektir ki, seni küçümseyen, hafife alan, yadırgayan, aldatan, sana ihanet ve zulmeden her kim olursa olsun onlar da ölecekler. Başına gelen musibetler de günün birinde yokluğa karışıp gidecek. Sen de öleceksin sevdiklerin de... Seni üzenler de sevindirenler de ölecekler. İçerisinde bulunduğun Dünya gezegeni de o gezegeni taşıyan Güneş Sistemi de onu kapsayan Samanyolu Galaksisi de sonu bulunamamış Evren de ölecek. Rabb’imiz buyurur ki, “O’nun Vechi (Zât’ı ve rızası) dışında her şey yok olup gitmeye mahkûmdur” (Kasas, 88). “Yeryüzünde bulunan her şey yok olacak. Ancak azamet ve ikram sahibi Rabb’inin Zât’ı baki kalacak” (Rahman 26, 27).
Çölde sıcak altında günlerce susuz kalmış iki insandan biri, biraz ilerden yürüdüğü için uzakta bir çeşme görmüşse ve diğeri arkadan geldiği için bu çeşmeyi henüz göremiyorsa, aynı seviyede susuz oldukları Rabb’imiz her ikisinin de susuzluktan çektikleri acı aynı olamaz. Zira, çeşmeyi görmüş olan kişi, susuzluğunun birazdan biteceğini anlamış ve yaşadığı acı, henüz o suyu yudumlamamış olmasına karşın, acının geçiciliği bilgisinden dolayı azalmıştır. Dünyanın faniliği ve musibetlerin geçiciliğinin idrakinde olan insanlar da o çeşmeyi (cenneti) uzaktan görmüş sayılırlar. Diğer insanlarla aynı sıkıntıları çekmelerine rağmen yaşadıkları acı daha hafif hatta bazen eğlencelidir.
Dünyayı kalıcı gören insanın yaşadığı acılar büyür ve altından kalkılamaz hâle gelir. İnsan; dertlerine de mutluluklarına da “Bu da geçer ya Hû!” demelidir. Biteli binlerce yıl olmuş acıların sahipleriyle dolu değil midir mezarlıklar? Bir gün bizim acılarımız da bitecek ve üzerinden yıllar hatta asırlar geçmeye başladıkça onların etkisiz varlıkları bize katiyen acı veremeyecektir.
·
37 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.