Kardeşinin olması bir yandan çok güzel bir şey fakat aile denilen ortamda sevilmeyen kişi sen olduğunda kardeş faktörü bunu daha da gözüne sokmaya yardımcı oluyor. Adına ev denilen yapıtın içinde, kardeşin dışında bir çocuğun resim göremeyince bir duraklama yaşıyor insan. Kendi çocukluğumu okuma yazma öğrendikten sonra görüp "bu kim" diye sormak yalan konuşmayayım biraz içimi burkuyor. Anneme "neden bu duvarları benim çocukluğumda süslemiyor?" dediğimde kendisinin bile cevap bulamadığını anladığım yaşantıma sevgilim hariç yüklediğim anlam kadar bomboş bir çift göz bana bakıyor. Anlıyorumki eve ben yokken yeni tanınmış bir aile gelse ikinci yatağın sahibini bulamayacak kadar yabancılaşmış ve kabul görmemişim bu evde.