Nasıl etkileyici bir eserdin sen Germinal? Senin kalemin gerçekten de çok gerçekçi ve "natüralisçeymiş" Émile Zola. İncelemelerimde satırlarıma kitabı tanıtarak başlardım. Fakat 10/10 diyebileceğim bu eseri övmeden başlamak olmazdı.
Birçok klasikte karşılaşabileceğiniz gibi bu eser de sakin ve durağan başladı. İtiraf edeyim: Başlardaki durgunluk ile kitabın geniş hacmini göz önüne getirince saf bir ön yargı ile "bu kitap zor bitecek" dedim. Ama dediğim gibi safça bir ön yargıymış. Ben de buna kitabın sonlarındayken ve bittikten sonra karar verdim. Kitabın son 50-100 sayfası... Neydi öyle? Bu denli kitaptan etkilendiğimi nadir hatırlıyorum. İçim daraldı, ruhum bunaldı. Bir noktada gözlerim buğulandı. Acaba bu etkiyi, natüralizmi benimseyen diğer sanatçılar da yaratabiliyor mu yoksa bu 
Emile Zola nın kaleminin etkileyiciliği mi? Öyle ki eserin başında ve ara sıra gelen durgunluklarını gözümde hiç edecek bir son bölüme sahipti bu eser. Diğer natüralist sanatçıları okudukça öğreneceğim. Etienne, Pluchart'ın da çağrısıyla Paris'e dönerken yaşadığı ve içinde bulunduğu duygusal durum... O ortam... Maheud'un sonlardaki mahzunluğu... Bir yaprak dökümünün ardından hangi birey bu mahzunluğu yaşamazdı ki? Buradaki karakterleri unutamayacağım. Hepsi zihnimde bir yerlerde duracak gibi görünüyor; Bonnemort Baba, Maheu&Maheude çifti, Catherine ile Etienne... Hatta Chaval bile... Son hareketleriyle Souvarine...
·
36 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.