Dostoyevski, Unamuno, Proust
Ne biçim yaşam bu Orfeo, ne biçim yaşam, özellikle annem öldüğünden beri! Her yeni saatte, önceki saatlerin beni ittiği düşüncesine kapılıyorum, geleceği hiç bilemedim. Ve onu sezinlemeye başladığım şu an, geçmişe dönüşecekmiş gibi geliyor bana. Eugenia hemen hemen bir anı benim için. Geçip giden bu günler...bu gün, geçen bu sonsuz gün, iç sıkıntısının sisinde kayıp gidiyor. Bugün dün gibi, yarın bugün gibi. Bak Orfeo, babamın şu küllükte bıraktığı küle bak...
Sayfa 38 - İş Bankası YayınlarıKitabı okudu
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.