İnsanın huzuru ve memnuniyeti dışarıda değil, içindedir.
"Ancak öyle anlar olur ki, yaşama tutkusu beni sarıp sarmalar, işte o zaman aklımı
yitirmekten korkarım. Doya doya, delicesine yaşamak istiyorum ben!"
Altıncı Koğuş, 
Anton Çehov'un delilik ve delirme üzerinden kurguladığı, insana, topluma ve hayata dair çok önemli mesajlar ihtiva eden kısa ama içeriği oldukça tatmin edici psikolojik ve felsefi bir romanıdır.
Toplumdan dışlanma, kendini bir yere ait hissedememe olgusu çok güzel işlenmiş. Delirmenin de aslında bir nevi toplumun kendisi gibi görmediği insanları dışlaması olarak yorumlanmış kitapta. Neye göre? Kime göre? Deli. Tabiki kendini normal addeden insanlara göre diğerleri delidir. Bu gibi felsefi yaklaşımların yanında insanın kendisini ancak iç dünyasına dönerek bir nevi kendini toplumdan soyutlayarak bulabileceğini görüyoruz kitapta. Bunun nedeni de insanların bir şekilde hep bizi yönlendirmesi ve buna mukabil benliğimizden uzaklaşmamız, yabancılaşmamızdır.
Psikolojik ve Felsefi kitaplar sevenlere kesinlikle okumalarını tavsiye ederim. Gözünüz korkmasın ağır bir felsefe yapılmıyor içinde herkes okuyabilir. Esen kalın..
• 𝙰𝙻𝙸𝙽𝚃𝙸𝙻𝙰𝚁 •
Hapishaneler ve tımarhaneler var olduğu sürece içinde birilerinin oturması gerekir. Siz değilse ben, ben değilse başka üçüncü biri elbet girecektir buralara.
Acıyı küçümseyebilmek, her daim memnun olmak ve hiçbir şeye şaşırmamak için sonuna kadar acıyla yoğrulmak, başka bir deyişle, artık yaşamamak gerekir.
Hayatın yükü altında ezilebilir, ondan nefret edebilirsiniz, ama onu küçümseyemezsiniz.
Hayatınız muazzam bir şafak tarafından aydınlatılacak olsa da eninde sonunda sizi de bir tabutun içine çivileyip çukurun içine atacaklar.
— Hayır, bizden bir şey olmaz.
Güçsüz insanlarız biz, sevgili dostum.
·
112 görüntüleme
Bu yorum görüntülenemiyor
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.