Ama Türkiye'deki toplumsal manzara da pek iç açıcı görünmüyor.
Ülkesinin vicdanı olan Gasset, yaşadığı devir İspanya sına büyük bir soğukkanlılık ve basiretle bakmasını biliyordu: "Büyük bir halkın yarattıği bütünleşme her şeyden önce değişik etnik ya da siyasal öbeklerin eklemlenmesidir,..." diye söze başlayıp, bu eklemleşmenin gitgide bir aynışmaya doğru gidebileceği tehlikesine işaret ederek devam ediyordu:
"Ulusun bedeni büyüdükçe ihtiyaçları karmaşıklaşır, toplumsal işlevleri ve onun sonucu olarak, onları yerine getiren organları farklılaştıran bir hareket başlar. Birlikçi toplum cerçevesinde küçük kapalı evrenler belirir ve giderek genişler, her birinin kendine özgü havası, ilkeleri, çıkarları, öbürlerinden ayrı duygusal ve ideolojik alışkanlıkları vardır."
Ne var bunda, her büyük cemiyette böyle farklılıklar olur ve olmalıdır, hatta, bu farklılıklar o cemiyetin veya milletin zenginlikleridir, diyebilirsiniz. Zaten, Gasset de farklı bir şey söylemiyor. Lakin, tehlikenin tam da bu noktadan sonra başlayacağını söylüyor: "Bir toplumsal bütünün parçalarının dilek ve düşüncelerinin aynı olması gerekli de degildir, önemli de değildir; gerekli ve önemli olan, onlarin her birinin, öbürlerinin dilek ve düşüncelerini bilmesi ve bir biçimde yaşamasıdır. Bu eksik kaldığında, söz konusu sinif ya da meslek kuruluşu bazı ilik hastalıklarına tutulanlar gibi, dokunma duygusunu yitirir."
Siz bu noktada son zamanlarda alkışla cenaze kaldırılmasından Beethoven'in Dokuzuncu Senfonisini dinlemenin çağdaş Türkiye'nin göstergesi sayılmasına kadar farkh() ve çok renkli (!) bir tabloyu gözünüzün önüne getirebilir, sonra da yazılı ve görsel basında kör döğüşü şeklinde cereyan eden tartışmaları hatırlayarak, bu insanlar
hangi ortak (zihnî ve kültürel) zeminde hangi ortak değerlere dayanarak neyi tartışıyor diye düşünebilirsiniz. Ancak Gasset'nin tesbiti çok acımasızdır ve tam da bizim bugünkü durumumuza tekabül etmektedir:
·
17 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.