Hissetmek...
Tavuk dürümüm ve ayranım aynı anda bitmemiş gibi hissediyorum bazen. Bazen de gün batımını en güzel mekanda yakalamışım da gemi gelip önümde durmuş gibi.
Kimse yok diye sevinirken kasada, 'kasayı kapatıyoruz! demişler gibi bazen de. Ya da taksi durdurmuşum da hep değişim saatine denk gelmişim gibi.
Yani yaşamıyor da yaşıyormuşum gibi.
Tadı damağımda kalan hep yarım kalmışlık hissi hani bahsettiğim.
Size de olmuyor mu bu?
Kanatlarım var ama uçmak hakkında hiçbir bir fikrim yokmuş gibi işte...
Bitiş çizgisine herkes varmış da size nanik yapıyorlar gibi
hissetmiyor musunuz bazen?
Sanki herkes hayatın sırrını çözmüş, kulaktan kulağa paylaşıyor ama size asla söylemiyorlar gibi yani.
Ya bilirsiniz işte, dondurması bitmiş külah gibi kalakaldığınız olmuyor mu sizin de?
Herkes okuyor, herkes çok mutlu, herkes tatilde, herkes parti yapıyor da; kliması olmayan o evde, örtüsü kaymış o çekyatta, patlıcan kızartması solmuş ve terden yapış yapış olmuş gibi hissetmiyor musunuz siz de?
Yapılacak işler, gidilecek yerler, söylenecek sözler, hak edilmiş özürler o kadar çok birikmiş de; heyecanla kesilen o karpuz beklentiyi karşılamamış, kabak tadı vermiş bir hayatın tadına bakıyor gibi hissetmiyor musunuz?
Herkesin herkes olmaya çalıştığı ve her şeyin hiçbir şeye dönüştüğü bir zamana denk gelince böyle şeyleri daha yoğun hissediyor olmak çok olağan.
Bu yarım kalmışlık hissi bile bana cennetin var olduğunu ispat etmeye yeter biliyor musunuz?
Başka bir delil aramama gerek yok.
Bu kadar yarım kalmışlık hissinin bir anlamı olmalı çünkü. Hep tamamlamaya çalıştığım her şeyin, hep yarım kalıyor olması bana bir şeyler anlatıyor olmalı.
Tamamlandığımız bir yerin fragmanı olmalı ki bu dünyanın, bunca yaşanan telaşın da bir anlamı olmalı.
Bana cenneti ispat etmenize gerek yok.
Ağzımda kalan yarım yamalak tadın mutlaka bir anlamlı olmalı.
Yoksa çıldırır insan bu kadar anlamsızlık içinde.
\\ Ezgi Akgül //
·
1 artı 1'leme
·48 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.